پاسخ به شبهاتی پیرامون حضرت سکینه بنت الحسین علیه السلام:اول: ازدواج آن بانو_ در اینگونه مسائل هیچگونه اعتمادی به تاریخ نویسان اموی و عباسی و مخالف تشییع نیست ؛طبق قرائن گوناگون آنها جیره بگیر دولتهای مختلف بوده و در جعل تاریخ و حدیث مستقیما از آنها فرمان می برده اند.پس هیچ بُعدی ندارد این قول تاریخی را بپذیریم که احوالات سکینه بنت مصعب را به جای سکینه بنت الحسین علیهما السلام نقل کرده اند .
نویسنده ی معاصر عراقی علی محمد علی دُخیّل در بخش چهارم از کتاب أعلام النساء که به حضرت سکینه اختصاص دارد، پس از نقل و ردّ گزارش های بی اساس حاکی از ازدواج های متعدد جناب سکینه، در مقام نتیجه و جمع بندی می نویسد: قولی که شیعه بر آن است، این است که سکینه(علیه السلام) جز با پسر عمویش عبدالله بن امام حسن (علیه السلام) ازدواج نکرده است. و بر این قول  بسیاری از اهل سنت نیز موافقت دارند(1)این قول را پیشتر علامه شبّر و علامه مقرم نیز در کتب خود آورده اند.(2) مقرم در کتاب خود می گوید：مصعب بن زبیر کارگزار برادرش در بصره بود.از این رو تسلطی بر حجاز نداشت تا امام سجاد علیه السلام از او بیم داشته و به ناچار بانو سکینه را به ازدواج او درآورد؛همچنین عواطف مردم نسبت به اهل بیت(علیهم السلام) جریحه دار بود و به خصوص بعد از واقعه کربلا هر کس به آنان قصد سوئی می ورزید، مبغوض دیگران می گردید.(3)
اما گروه دیگری از مورخین ازدواج این دو را ذکر کرده اند.سبط بن جوزی نیز می گوید:«این ازدواج به اجبار صورت گرفت.»(4)
نتیجه اینکه اگر بدون در نظر گرفتن اقوال ساختگی؛ نظر کسانی را  قائل شویم که ازدواج حضرت سکینه سلام الله علیها با مصعب را پذیرفته اند، شواهد تاریخی نشان می دهد که این ازدواج از روی رضایت نبوده است. بلکه از روی اکراه بوده است و خاندان زبیر نیز ازدواج مصعب با حضرت سکینه سلام الله علیها را پوششی برای اقدامات جاه طلبانه خود قرار داده بودند تا بدین وسیله برای خود وجهه ای کسب کنند.همانطور که طبق نقل اهل سنت خواهر مصعب به این قضیه اعتراف کرده است(5)
دوم اشعار منتسب به آن بانو_گزارش هایی از حضرت سکینه سلام الله علیها از واقعه کربلا نقل شده ؛در موارد متعدد همراه با شعر بوده است همچنین از ایشان در زمینه های گوناگون اشعاری نقل شده است ؛گاهی شاعران برای ارزش گزاری اشعار خود نزد ایشان می آمدند و او را به عنوان ادیبی توانا و داوری منصف می شناختند گرچه برخی گزارش ها در اینباره  از ساخته های دستگاه اموی  می باشد.(6)
ابن جوزی در منتظم می نویسد: در مهمانی سکینه دختر امام حسین(علیهما السلام) جریر، فرزدق، کُثیَر، جمیل و نصیب از شاعران شرکت می نمودند، آنان چند روز در مدینه توقف کردند تا به آنها اجازه ورود داده شد ؛سکینه سلام الله علیها در جائی نشست که آنها را می دید ولی آنان او را نمی دیدند، ایشان سخنان آنان را شنید، سپس خدمت کار وی که اشعار و احادیث را روایت می کرد آمد، و نظر آن بانو را درباره اشعار آنان اعلام کرد.(7) .البته این نکته فراموش نشود که انتساب بعضی اشعار و احوالات به این بانوی مکرمه و جلیله , ساخته مغرضین بوده و ایشان در تقوا سرآمد زنان عصر خود بوده اند همانطورکه امام حسین علیه السلام ایشان را بنده‌ ای غرق در ذات الهی معرفی کرده اند.(8)
ضمن اینکه بعضی اشعار و احوال که به آن بانو جلیله نسبت میدهند کاملا با اشعار ایشان در رثای شهدای کربلا متفاوت است ؛ این نکته حائز اهمیت است که ابوالفرج اصفهانی که از زبیر بن بکار روایتی نقل میکند , هردو در دشمنی با بنی هاشم معروف بوده اند ؛همچنین در سلسله سند این روایات، عمر بن ابی‌بکر مؤملی وجود دارد که روایات او از نظر علمای اهل سنت مخدوش و ضعیف است , ابوالفرج اصفهانی به این امر نیز اشاره کرده که مانند مجالسی که به سکینه بنت الحسین(علیهما السلام) منتسب شده؛ توسط زنی اموی نیز برپا گردیده است.(9)؛درباره بسیاری از اشعار منتسب به آن بانو گفته شده، این اشعار متعلق به سکینه بنت خالد بن مصعب زبیر است و تشابه اسمی باعث چنین نسبت‌هایی به سکینه دختر امام حسین(علیهما السلام) شده است؛ از طرف دیگر بسیاری از اشعار و اجتماعاتی که منسوب به حضرت سکینه سلام الله علیها است، اشعار و اجتماعاتی است که توسط عائشه دختر طلحة بن عبیدالله همسر مصعب بن زبیر برگزار گردیده است.(10)
---------------------------
1)سکینه دختر امام حسین(سلام الله علیهما) دخیل، ص۲۲
2)ادب الطف عبدالله شبر، ص۱۶۲
3)مقتل الحسین(ع) مقرم، ص۱۱۲
4)تذکرة الخواص سبط بن جوزی، ص۲۵۰
5)بلاغات النساء ابن طیفور، ص۱۹۲
6) عیون الاخبار، ابن قتیبه، ج ۱، ص ۳۱۲، تاریخ مدینه دمشق، ج ۶۹، ص ۲۱۸٫
7)المنتظم، ج۷، ص۱۷۸٫
8)زرکلی، الاعلام، ۱۹۸۹م، ج۳، ص۱۰۶؛/ابن‌خلکان، وفیات الاعیان، ۱۳۶۳ش، ج۲، ص۳۹۴؛ /صفدی، الوافی بالوفیات، ۲۰۰۰م، ص۱۸۲؛/ امین، اعیان الشیعه، ۱۴۲۰ق، ج۱۱، ص۲۵۷./المقرم، مقتل الحسین علیه‌السلام، ۱۹۷۹م، ص۳۴۹.
9 و 10)اصفهانی، الاغانی، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۲۸۱-۲۸۲.