این بار، «هجرت» تنها ترک شهر و خانه از ظلم کفار مکه نبود؛ هجرت به مدینه، زایش دوباره انسانیت در کالبد خسته مردمان بود.
هجرت، آغاز فصل پربهاری از مکارم اخلاق بود و جوشش چشمه ‏های ایثار و جانبازی بندگان خالص، در پیشگاه مخلوق.
در ظلمات کور شرک و برهوت بی‏سرانجام دور ماندن از معبود، خورشید درخشان اسلام، بر فراز تیغ هجرت، عالم‏تاب شد تا ایمان عمیق عمارها و سلمان ‏ها، جهان را مبهوت عظمت خویش کند.
هجرت، سرآغاز تاریخ شکوهمند آیین محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله است؛ آیینی که نغمه‏ های آسمانی قرآنش، قلب ملت‏ها را با سرعت نور تسخیر کرد؛ آیین همان رسول عاشقی که بر هدایت انسان‏ها، مشتاق و حریص بود، پیامبری که در تاریک‏ خانه ذهن بشریت، چراغ پرنور هدایت و معراج و ملکوت برافروخت؛ پیامبری که کفار لجوج، نفوذ کلام ملکوتی و الهی ‏اش را در قلب انسان ‏ها، سحر و جادو می‏خواندند؛ ولی نه سحر بود و نه جادو. جاری شدن آیه ‏های نور بود که در حافظه روشن تمام دوران، جاودانه خواهد جوشید.
هجرت، شکستن حصار شیاطین و پرواز سروش آسمانیان از فراز مناره مدینة النبی بود.
یثرب، مشتاق ‏تر بود
ضرب‏ آهنگ انتظار زمین است که در قلب پرشور اهالی یثرب می‏تپد. نجوای گرم هدایت که سکوت سرد حرا را شکست، باید به اوج فریاد می‏رسید. سیزده سال پرمشقت از عمر رسالت، در شکنجه و تمسخر و کینه جاهلانه کفار مکه سپری شد. اینک، جوانه ایمانی که در شوره ‏زار کفر سربرآورده بود، در ناباوری چشمان حیرت ‏زده مشرکان، روز به روز تنومندتر می‏شد و شاخه ‏های نورانی‏ اش گسترده ‏تر.
نقشه شومی در اوهام شیاطین بالید. عزم کردند نهال ایمان و حیات را از ریشه بخشکانند؛ ولی «وَ یَمْکُرُونَ وَ یَمْکُرُ اللّهُ وَ اللّهُ خَیْرُ الْماکِرینَ».
فرمان آمد که رسول آسمانی، راه مدینه در پیش بگیرد؛ که مردمانش عاشق ‏ترند و بر هدایت، مشتاق ‏تر.
اینک، یثرب چشم به راه قدوم بارانی رسول خداست تا قلب افسرده ‏اش را به شادابی و سرزندگی «مدینة النبی بودن» پرطروات سازد.
ماه، به جای خورشید خوابید
چشمان حیرت ‏زده ماه، بر نقطه ‏ای از زمین جا مانده است. انگشت اشاره خدا، بر روی بنده ‏ای مانده که اخلاص و ایثارش در حجم اذهان ملائکه نمی‏ گنجد. امشب، «لیلة المبیت» است که نامش گره خورده است با نام بلند آوازه مولا علی علیه ‏السلام .
گمانم این است که «لیلة المبیت»، مایه مباهات علی علیه ‏السلام نیست؛ این علی علیه السلام است که نامش به این شب اعتبار بخشیده است؛ شبی که به افتخار ایثار علی علیه ‏السلام ، در خاطره ستاره ‏ها جاودانه مانده است و نامش، بر زبان آسمانیان، دهان به دهان گشته است! ندا آمد: «ای جبرئیل و ای میکائیل! کدام‏یک از شما حاضر است مقداری از عمر خویش را به برادرش ایثار کند؟» تردید در چشمان دو فرشته موج زد. «جان خود را فدای دیگری نماییم؟ چه امتحان بزرگی!» دو فرشته مقرب، سکوت کردند؛ یعنی که هیچ یک حاضر به ایثار جان نیستند. خدا به سمت نقطه ‏ای بر زمین اشاره کرد. دیدگان اهل آسمان، به آن سوی چرخید. در نقطه ‏ای پرنور، در سرزمینی که مکه می‏گفتندش، در خانه رسول محبوب خدا، جوانی، زیر نگاه تیز شمشیرها، بر جای پیامبر خفته بود. رایحه خوش ایمانش، هوش از سر ملائک برد. گفتند: «چه خوب‏ست ببینیم این جوان کیست که عشق او را اهل آسمان مشق نتوانند کرد؟» بر زمین که فرود آمدند، در بستر پیامبر، ماه خفته بود؛ ماه نورانی، با قلبی سرشار از یقین و اخلاص. جبرئیل، سینه آسمان را شکافت و آمد تا کلام خدا را در گوش پیامبرش نجوا کند: «گروهی از مردم، با خدا معامله می‏کنند و برای رضایت خدا، جان خویش را فدا می‏کنند». نجوای آسمانی جبرئیل، در خاطره درخشان مکه پیچید و بر دوش کعبه تابید تا داستان ایثار و جانبازی علی علیه ‏السلام ، بر زبان تمام عرشیان و فرشیان مکرر شود.
فاطره ذبیح ‏زاده

نوشتن دیدگاه