«نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله ‏آموز صد مدرّس شد»
زمین در شبی دیجور از شب‏ های تاریخ غوطه ‏ور است.
سفیران صبح که هر یکی پیغامی دیگر از ملکوت برای اسیران ناسوت آورده بودند، روی در نقاب خاک کشیده ‏اند و شب پرستان بر اریکه‏ های خالی آنان تکیه زده ‏اند.
کعبه، اوّلین خانه خدا بر خاک، موزه نمایش بت ‏های رنگارنگِ سنگ و چوب‏ پرستان است و میراث ابراهیم را در صندوقْ خانه ‏های نسیان، به دست غبار غفلت سپرده ‏اند...
و محمّد صلی ‏الله‏ علیه‏ و ‏آله چهل ساله شده است.
امشب در آن غار رازآلود چه خبر است؟
خلوت ‏های محمّد در حرا به طول انجامیده است و قلب مهربان خدیجه را التهابی عجیب در خود فشرده است. محمّد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله ، مُهر ختام طومار نبوّت و متمّم بیانیّه بلند رسالت است. از فردا محمّد صلی ‏الله‏ علیه‏ و ‏آله آخرین سخنان خدا با آدمی را در گوش تاریخ فریاد خواهد کرد؛ آن‏چنان که پژواک جاودانه ‏اش تا قیامت در رگ ‏های هوا طنین بیندازد.
از فردا محمّد امین، رسول اللّه خواهد بود تا حقایق ازلی و ابدی را بار دیگر در راستای زمان منتشر کند.
و اینک محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله به شهر بازگشته است؛ با رعشه‏ ای که از ملاقات با خدا در تار و پود روحش افتاده است.
با چهره ‏ای که از سرخی به شفق می‏ماند و با کوله‏ بار رسالتی که از هم اکنون بر پشتش سنگینی می‏کند.
خدیجه! محمّد را با ردایی گرم فرو پوشان که از امشب، یتیم مکّه پدر تمام آدمیان گشته است.
«کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود
که عشق بی‏خبر افتاد و عقل بی‏حس شد
طرب سرای محبّت کنون شود معمور
که طاق ابروی یاد منش مهندس شد».

امید مهدی نژاد

نوشتن دیدگاه