نشانه ‏های هدایت، مندرس شده ‏اند. زمین، سرگردان آخرالزمان خویش است. آدمیان، این توده‏ های سردرگم، در تلاقی جهل و فساد و عصیان، معلق مانده ‏اند. تباهی ممتد در جان‏ها رسوب کرده و اندیشه ـ این آفریده سیال خداوند ـ را به نقطه انجماد رسانده است.
ابراهیم و موسی و عیسی، تحریف شده، تکثیر می‏شوند. اورشلیم، به سوگ خویش نشسته و کعبه در قرق خفقان ‏آور خدایان سنگی و چوبی، کز کرده است.
عناد از آتشکده ‏ها زبانه می‏کشد. هزار سال است که دین، در دخمه ‏های دودآلود، خاکستر می‏شود و موبدان، همچنان می‏ تازند تا توانمندی خویش را بر کرسی بنشانند. این است دورنمای تمدنی که دنیا را به آخرالزمان می ‏برد.
بخوان!
ای عقل کامل کائنات! بخوان، به نام پروردگارت که انسان را از خون بسته آفرید! بخوان؛ آب را بخوان، تا عطر گل‏پونه‏ های وحشی، دوباره در خشکسال آفرینش بپیچد!
با همه امی بودنت، فانوس ‏های هدایت را به نقطه نقطه شب، سنجاق کن.
روشنی را آرام آرام در کام زمین بریز و آسمان را آبی‏تر از پیش، به اهتزاز درآور! نور بخوان، تا ستاره‏ ها ببالند و سیاره‏ های حیران، به مدار خویش باز گردند!
بخوان تا کلامت، زن را به کمال برساند!
آزادگی را زمزمه کن تا اسارت از دست و پای اهل عالم بگسلد!
آفرینش را با صدای ملکوتی ‏ات بنواز تا به فطرت نخستین خویش باز گردد!
به نام خداوند، شرک را مچاله شده در زباله ‏دان تاریخ بیانداز و یگانه‏ پرستی را به نقاط دوردست ذهن‏ ها پرواز بده! رسالت خویش را در گوش‏ های پر شده از نادانی بریز!
بخوان محمد! سرود عشق بخوان!

رقیه ندیری

نوشتن دیدگاه