من سال‏ها نمازخانه کوچک مردی بودم که جای پایش، به پهنای دریا بود و دستان دعایش، از سقف کوتاه من می‏گذشت و به آسمان می‏رسید.
من که سال‏ها، تاریک‏ترین نقطه در دل کوهی از هزاره‏ های دور بودم، ناگهان مأوای حضرت آفتاب شدم که جز در کرانه خلوت شب، بر من نمی‏ تابید.
تا پیش از آن، گفت‏گوی محرمانه که عطر وحی را بر قلب او پاشید، میهمان دائمی من، مردی اُمّی و درس ‏ناخوانده بود که به امانت‏داری و مهرورزی و صبوری می‏شناختندش؛ اما ناگهان، رفیق ساده و صمیمی شب‏ های تنهایی ‏ام، جای خود را به مردی از سلاله انبیا داد؛ به آخرین حلقه از سلسله تکامل انسان!
اکنون، نوبت کوه‏ های فاران است
آن‏گاه که آن فرشته امین، محمدِ صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله مرا به خواندن دعوت کرد، قلب من از جای کنده شد و وجودم به لرزه افتاد. پیش از این، ماجرای فروپاشی کوه طور، با تجلی جلوه حق و بی‏هوشی موسای نبی علیه ‏السلام را شنیده بودم. در آن لحظات، احساس کردم اکنون نوبت کوه‏ های فاران است که بر خود بلرزند و چون پنبه ‏ای در مقابل عظمت کلام حق، حلاجی شوند، اما وقتی بر محمد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله نظر کردم، جز آرامش و طمأنینه، چیز دیگری ندیدم.
آری! اگر قرار بود من مهبط وحی خدا باشم، بی‏درنگ از هم فرو می ‏پاشیدم؛ اما منزل و مسکن کلام خدا، قلب رسول اللّه‏ صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله بود که از منتهای عرش، فراتر می‏رفت و به «طور سینا»یی می‏مانست که حضور خدا در آن به تجلی می‏نشست.
هرچند دیگر تنها نماندم...
با خود پنداشتم میهمان عزیزم را برای همیشه از دست دادم. دیگر کجا می‏توانم مسجد کوچک و محقّر مردی باشم که نمازش، معراج هفت آسمان است؟! اما محمدامین صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله که دیگر مصطفایش صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله می‏خواندند، همچنان دامان خلوت نیایشش را بر پهنای خالی من می‏ گستراند و مرا در تکلمش با نور، سهیم می‏کرد.
اینک، هزاران زائر بی‏ نام و نشان، از کوه بالا می ‏آیند و سر در تاریکی اندوه‏بار دلم می‏کنند و از در و دیوارم، سراغ مردی را می‏گیرند که روزگاری دیرین، در آغوش من، پر به رواق ملکوت می‏گشود؛ بی‏آنکه اکنون بداند غار حرا، چقدر بدون میهمانش، احساس تنهایی و اندوه می‏کند و بر کوچکی خویش می‏گرید.

نزهت بادی

نوشتن دیدگاه