محمّد پادشاه کشور عقل *** روان فرمان شرعش بر سر عقل
تراز نامش زبان آفرینش *** به او دل زنده جان آفرینش
گرفته صیت شرعش قاف تا قاف *** جهان را کرده پر از عدل و انصاف
ضمیرش رازدار و طالب غیب *** غلط گفتم حریف غالب غیب
دلش علم خدایی را خزانه *** وجودش آفرینش را بهانه
ز بویش مست گل باد سحرگاه *** از آن افتان و خیزان میرود راه
در آن شب از حضیض عالم خاک *** قدم برتر نهاد از اوج افلاک
خدا خواندش به خلوتخانه خاص *** که گردد ذره با خورشید رقّاص
خدا از نور خویشش آفریده *** در او نور خدایی خلق دیده
طلب کرده براق گرم رو را *** ز آتش برده در گرمی گرو را
ملایک داده او را بوسه بر سُم *** فلک چون مهره، مهرش بسته بر دُم
ز عکس آتش صرف وجودش *** که باج از نور مه نگرفته دورش
منبع : نشریه گنجینه ، فروردین و اردیبهشت 1385 ،شماره 58
