اشعار فاطمیه
 
گریه کبود
 
چقدر آرد نشسته است روی دامانت
فدای گردش دستاس آسیا بانت
 
از آن زمان که تو را از بهشت آوردند
نشسته اند ملایک سَرِ خیابانت
 
همیشه فصل بهاری - همیشه سر سبزی
اگر چه پر شده از برگ زرد گلدانت
 
ببین که پلک خداهم به هق هق افتاده است
به گریه های کبودِ بدون پایانت
 
سرِ مزار تو حتی مدینه محرم نیست
خدا برای همین است کرده پنهانت
 
الا مسافر گندم نخورده ی دنیا
چقدر آرد نشسته است روی دامانت
 
علی اکبر لطیفیان

نوشتن دیدگاه