برای دیدن تصویر در اندازه بزرگتر بر روی آن کلیک کنید

کمال الدین دمیری از علمای بزرگ اهل خلاف می‌نویسد:
وتکلم بعد الموت أربعة: یحی بن زکریا حین ذبح، وحبیب النجار حیث قال یا لیت قومی یعلمون، وجعفر الطیار حیث قال: وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ (آل عمران / ۱۶۹) إلخ، والحسین بن علی رضی الله تعالى عنهما حیث قال: سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ (شعراء / ۲۲۷).

چهار نفر پس از مرگ صحبت کردند: یحیی بن زکریا (علیه السلام) هنگامی که ذبح شد و حبیب نجار (مومن آل یس علیه السلام) هنگامی که گفت ای کاش قومم می‌دانستند و جعفر طیار (علیه السلام) هنگامی که آیه «وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ» الی آخره را خواند و حسین بن علی (علیه السلام) هنگامی که آیه «سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُون» را گفت.

حیاة الحیوان الکبری، تألیف کمال الدین دمیری، جلد ۱،صفحه ۲۰۴، طبع دار البشائر

نوشتن دیدگاه