مى ‏گريم و مى‏ گريم و باران نمى‏ گيرد        جز نامتان چيزى درونم جان نمى‏ گيرد
در ذهن من روياى ديدار شما ماناست        داغ دلم جز با شما درمان نمى‏ گيرد
وقتى بيايى ذهن پوياى قلم‏ ها را        طوفان وهم ‏انگيز نام و نان نمى‏ گيرد
تاريكى محضى كه در من رو به افزونى ‏ست    جز با حضور روشنت پايان نمى ‏گيرد    
آقا چرا طعم تمام جمعه‏ ها تلخ است؟        آقا چرا آدينه را عرفان نمى‏ گيرد؟    
آقا فضاى سينه چشم انتظاران را        عطر شميم روضه رضوان نمى ‏گيرد؟    
از دورى‏ ات بى ‏طاقتم، آنسان كه حتى اشك      از ديده مشتاق من فرمان نمى ‏گيرد؟
تبعيدى فصل فراقم، رو به پاييزم        مى‏ گريم و مى‏ گريم و باران نمى‏گيرد.

سعيده خليل نژاد

نوشتن دیدگاه