مرحوم سیّد بن طاووس در کتاب «مهج الدّعوات» از ابن عبّاس روایت کرده است که گفت:
من نزد امیرالمؤمنین علیه السلام نشسته بودم. شخصى از در وارد شد که رنگش پریده بود؛ گفت: یا امیرالمؤمنین! من همیشه بیمارم و دردهاى بسیار دارم، پس دعایى به من بیاموز که با آن، بر بیمارى هایم استعانت جویم.
حضرت فرمود: دعایى به تو مى آموزم که جبرئیل به رسول خدا(صلى الله علیه وآله و سلم) آموخت، در آن هنگام که حسن و حسین (علیهما السلام) بیمار بودند؛ و آن دعا چنین است:
اِلهى کُلَّما اَنْعَمْتَ عَلَىَّ نِعْمَهً قَلَّ لَکَ عِنْدَها شُکْرى، وَ کُلَّمَا ابْتَلَیْتَنى بِبَلِیَّه قَلَّ لَکَ عِنْدَها صَبْرى، فیا مَنْ قَلَّ شُکْرى عِنْدَ نِعَمِهِ فَلَمْ یَحْرِمْنى، وَ یا مَنْ قَلَّ صَبْرى عِنْدَ بَلائِهِ فَلَمْ یَخْذُلنى،وَ یا مَنْ رَ انى عَلَى الْمَعاصى فَلَمْ یَفْضَحْنى، وَ یا مَنْ رَ انى عَلَى الْخَطایا فَلَمْ یُعاقِبْنى عَلَیْها، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد، وَاغْفِرْ لى ذَنْبى، وَ اشْفِنى مِنْ مَرَضى، اِنَّکَ عَلى کُلِّ شَىْء قَدیرٌ.
خدایا هر اندازه نعمت به من دهى شکر من در برابرش اندک است و هرگاه مبتلایم گردانى به بلایى اندک است در برابر آن شکیبایى من پس اى کسى که اندک است شکرم در برابر نعمت هایش ولى او محرومم نگرداند و اى که کم است شکیباییم در برابر بلایش ولى او مرا وامگذارد و اى که دید مرا بر حال گناهان ولى رسوایم نکرد و اى که دید مرا بر حال خطاکاریها ولى مؤاخذه ام نکرد بر آنها درود فرست بر محمّد و آل محمّد و بیامرز گناهم را و شفایم ده از بیماریم که تو بر هر چیز توانایى.
ابن عبّاس مى گوید: آن مرد را بعد از یک سال دیدم در حالى که رنگ صورتش گلگون شده بود و اظهار داشت، این دعا را براى هیچ دردى نخواندم، مگر آنکه شفا یافتم.
منابع:
مهج الدّعوات، صفحه ۸
بحارالانوار، جلد ۹۲، صفحه ۶۳، حدیث ۳۹
