آن روز که آمدی، از پشت بام‏ های جهان، بوی کبوتر بلند شد. در و دیوار کعبه شکوفه ‏باران بود از لبخندهای طولانی آسمان.
عطر نگاهت منتشر شد و کوچه‏ های مکه، بوی آمدنت را در اشتیاقی شگفت تجربه کردند.
چون مرواریدی غلتان از صدف جان فاطمه بنت اسد زاده شدی و ابوطالب از بارقه چشمان متین تو کمر راست کرد.
تو فرزند دریایی؛ وسیع و بی‏زوال.
در طنین صدایت، سمفونی رودهای بی‏قرار، شنیدنی‏ ست. تو اولین کسی هستی که به ندای یکتا پرستی محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله لبیک گفتی؛ اولین شاهدی که در آینه ‏های محراب، فرق خون‏ آلودش تکثیر شد.
یا علی! تو آن نخلی که شاخه ‏های گسترده ‏اش، سراسر خاک را سایه ‏بان بود.
کوچه ‏های کوفه، آهنگ قدم ‏های تو را که به خاطر می ‏آورند، رایحه ‏ای افلاکی در جانشان می ‏پیچد.
فرزندان شیعه، نام تو را بر پیشانی ‏بندهای سبزشان حک کرده ‏اند. کودکان این قوم، دست بر زانو می‏گذارند و یا علی می‏گویند. زمین بی‏ تو در خویش مچاله می‏شود. آسمان بدون تو در ابرهایی تیره معلق می‏ماند. تو رازی نا مکشوفی؛ رازی بزرگ که جهان هنوز به شناختنت تن نمی‏دهد. آئینه ‏ها تجسم پاکی تواند.
اگر تو نبودی، پنجره‏ های عدالت و راستی، برای همیشه بسته می‏مانْد.
اگر تو نبودی، بادهای هرزه شقاوت، چهره زلال شیعه را با گرد و غبار نفاق می‏ پوشاندند و چشمه‏ های توحیدی عشق، در کویر کفر و دشمنی می‏ خشکیدند.
آه ای بزرگ! دنیای کوچک پیرامونت را چگونه تاب آوردی؟
در کوران آن همه زمستان کدام آتش را به یاری طلبیدی که این‏گونه سرخ، تنور نیمه ‏خاکستر عشق را روشن نگه داشتی و داغ سکه ‏های مقام و منصب را بر دل زیاده ‏خواهان و نامردمان گذاشتی؟
تو آن جویبار ناتمامی که از خاک، گل‏های معطر عدالت رویاندی.
آن هنگام که چشم گشودی، نخلستان‏ هایی بی‏ شمار به بار نشستند و گندم زارها در وسعتی بی‏کرانه به سمت نور قد کشیدند.
بهار، رنگ لبخند تُست که بر پیکر درختان جاری شد.
تو آمدی و این‏گونه، قطورترین کتاب عدالت و آزادگی با سرانگشتان روشن تو ورق خورد.

معصومه داوودآبادی

نوشتن دیدگاه