علی علیه‏ السلام تجلی اوج و عروج ایمان بود و مظهر شایسته بنده ناب. «یقین» با ذرّه ذرّه وجود علی در هم آمیخته بود. او در شکوه همه عظمت‏ های هستی، در ژرفای زیبایی‏ های همه نقش ‏بندی ‏های نقاش آفرینش، در رمز همه خوشایندها، در راز همه مصیبت‏ ها، و در حکمت نهفته همه رخ‏دادها، دست پنهان و پیدای خدا را می‏دید؛ از این رو پیوسته می‏گفت: «اگر همه پرده ‏های پندار به کناری رود، یقین علی افزوده نگردد».
هر کس که پس پرده گرفتار آید  کوشد که رهی از آن برون بگشاید
گر پرده غیب نیز یک سو گردد  هرگز به یقین من نمی‏ افزاید
--------------------------------
ماهنامه گلبرگ 54

نوشتن دیدگاه