پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم پس از توحید، همواره فکر مردم را به روز رستاخیز و معاد متوجه می کرد، و می فرمود: روزی می آید که همه مردگان زنده می شوند.
منکران، این سخن را به مسخره می گرفتند و می گفتند: ما جز این زندگی دنیا را نداریم، وقتی که مردیم همه چیز ما تمام می شود.
روزی چند نفر از سران شرک مانند: ابی بن خلف، ولید بن مغیره، عاص بو وائل و... قطعه استخوان پوسیده مرده ای را به دست خود گرفته بودند و آن را با دست فشار می دادند، اجزاء آن را (مثل پودر) در برابر باد می پاشیدند و باد آن ها را در فضا پراکنده می نمود و می گفتند: محمد را بنگرید که گمان می کند خداوند ما را بعد از مردن و پوسیده شدن استخوان هایمان را مثل این استخوان، بار دیگر زنده می کند، چنین چیزی محال است که آیات 66 و 70 سوره مریم در جواب آن ها نازل شد. در آیه 66 و 67 می خوانیم:
وَ یَوَدُّ الاِْنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن قَبْلُ وَ لَمْ یَکُ شَیْئًا؛
انسان (منکر) می گوید: آیا پس از مردن، هنگام قیامت از قبر زنده خارج می شوم؟ آیا انسان به خاطر نمی آورد که ما او را قبل از این آفریدیم، در حالی که چیزی نبود.
خداوندی که قدرت خود را نشان داده، و انسان ها را که قبلاً جزء خاک بودند آفریده، هم او قادر است که بار دیگر آن ها را از استخوان پوسیده بیافریند.(922)
نظیر این مطلب در آیه 78 تا 80 سوره یس آمده است، که آن اشخاص منکر، آن استخوان پوسیده را به عنوان مثال نزد پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم آوردند و گفتند:
وَ مَن یُحییِ العِظامَ وَ هِیَ رَمِیمٌ؛
چه کسی این استخوان ها را زنده می کند در حالی که پوسیده است؟
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به فرمان خدا در پاسخ آن ها فرمود:
یُحییهَا الَّذِی انشأَها اَوَّلَ مَرَّة وَ هُوَ بِکُلِّ خَلقٍ عَلِیمٍ...؛
همان کسی آن را زنده می کند که نخستین بار آن را آفریده است و او بر هر مخلوقی آگاه است، همان خدایی که برای شما از درخت سبز آتش آفرید، و شما به وسیله آن آتش می افروزید.(923)
با این که آب و آتش دو چیز ضد هم هستند، خداوند می تواند آتش را در دل آب قرار دهد. با توجه به این که تمام چوب های درختان اگر محکم به هم بخورند، جرقه می زنند و به همین دلیل گاهی در جنگل های سبز، آتش سوزی های وحشتناکی رخ می دهد، این همان الکتریسیته است که در درون همه ذرات موجودات جهان، نهفته است.
922) مجمع البیان، ج 6، ص 23.
923) همان، ج 8، ص 434.
