یکی از حادثه هایی که در آیات متعدد قرآن به فرازهایی از آن حادثه اشاره شده،(830) ماجرای جنگ بدر است که نخستین جنگ برای مسلمانان، با کفار قریش بود که شخص پیامبر در آن شرکت نمود و فرماندهی جنگ را در دست داشت. مسلمانان در این جنگ ضربه سختی بر دشمن وارد کردند. در آیات 45 تا 46 سوره انفال شش دستور نظامی ذکر شده که در جنگ بدر موجب پیروزی مسلمانان گردید، که اگر مسلمانان در سایر جنگ ها رعایت کنند، پیروزی از آن آن ها است، که در ذیل ذکر خواهد شد.
این پیروزی، بسیار عجیب بود، چرا که تعداد مسلمانان کمتر از یک سوم تعداد دشمن بود، تجهیزات آن ها، قابل مقایسه با تجهیزات جنگی دشمن نبود، لطف سرشار الهی نصیب مسلمانان شد، چنان که در آیه 26 انفال می خوانیم:
وَاذْکُرُواْ إِذْ أَنتُمْ قَلِیلٌ مُّسْتَضْعَفُونَ فِی الأَرْضِ تَخَافُونَ أَن یَتَخَطَّفَکُمُ النَّاسُ فَآوَاکُمْ وَأَیَّدَکُم بِنَصْرِهِ...؛
و به خاطر بیاورید هنگامی که شما در روی زمین، گروهی کوچک و اندک و ضعیف بودید، آن چنان که می ترسیدید مردم شما را بربایند، ولی خدا شما را پناه داد و یاری کرد...
جنگ بدر در سال دوم هجرت رخ داد، و موجب شکست مفتضحانه دشمن گردید. در این جا نظر شما را به خلاصه ای از این نبرد قهرمانانه جلب می کنیم:
بدر منطقه وسیعی است که دارای چاه های آب بوده و همواره کاروان ها در آن جا توقف می کردند و از آب های آن بهره مند می شدند.
بدر در جنوب غربی مدینه بین مدینه و مکه قرار گرفته و از این رو آن را بدر می گویند که نام صاحب آبهای آن بدر بوده است.
علت این جنگ این بود که: در ماه جمادی الاولی سال دوم هجرت به پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم خبر رسید که کرز بن جابر با گروهی از قریش تا سه منزلی شهر مدینه آمده و شتران پیامبر را با چهارپایان افراد دیگر به غارت برده و به محصولات مدینه آسیب زده اند.
رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بی درنگ پرچم جنگ را به علی علیه السلام سپرد، آن حضرت با جمعی از مهاجران بع تعقیب آن ها رفتند تا به چاه بدر رسیدند و سه روز هم در آن جا توقف کردند، هر چه جستجو کردند، کسی را نیافتند سپس به مدینه برگشتند (این غزوه را غزوه بدر اولی یا بدر صغری می گویند.)
از طرفی کفار، اموال مهاجران را در مکه، مصادره کرده بودند، و به طور کلی می خواستند، مسلمانان را در مدینه در فشار محاصره اقتصادی قرار دهند، و روشن است که اگر این فشار ادامه می یافت، دست کم جلو توسعه و گسترش اسلام گرفته می شد.
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم برای شکستن این محاصره، تدابیری اندیشید، بزرگترین تدبیرش این بود که عبور کاروان های تجارتی مشرکان مکه را قدغن کند.
چهل نفر از مسلمانان را تحت فرماندهی حضرت حمزه که قهرمان رزم آوری بود، برای کنترل مسیر کاروان ها فرستاد، پیامبر بیست شتر در دسترس آن ها قرار داد.
این چهل نفر تحت فرماندهی حمزه، به منطقه ای بین مدینه و دریای سرخ که راه عبور کاروان های مکه بودند، رفتند و از آن جا نگهبانی نمودند، منطقه ای که 130 کیلومتر عرض داشت و کاروان های مکه چاره ای نداشتند جز این که از آن عبور کنند، چند روز گذشت دیدند کاروانی نمایان شد، وقتی کاروان نزدیک آمد معلوم شد که کاروان قریش است که سیصد نفر همراه کاروان می باشد، حمزه اعلام جنگ کرد، ولی کفار که از دلاوی ها و شجاعت حمزه اطلاع داشتند، پیشنهاد صلح کردند، حمزه نیز مصلحت امر را بر صلح دانسته، و جنگ واقع نشد. (این ماجرا را سریه حمزه گویند.)

چند هفته از این ماجرا گذشت. از گزارش گزارشگران اسلام که با دقت و هوشیاری مراقب عملیات دشمن بودند، معلوم بود که دشمن دست بردار نیست، و در فکر تدارک جنگ و ادامه محاصره اقتصادی و... است و پی فرصت می گردد.
در این شرایط به پیامبر چنین گزارش رسید: کاروان بزرگی همراه دو هزار شتر (و به نقلی هزار شتر) که پنجاه هزار دینار کالا حمل می کند به سرزمین مدینه نزدیک شده و به طرف مکه می رود و رئیس این کاروان، ابوسفیان است، و چهل نفر از آن نگبهانی می کنند، و اکثر مردم مکه در آن کالاهای تجارتی شرکت دارند.
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به اصحاب رو کرد و فرمود: این کاروان قریش است به سوی آن بروید. شاید خدا به این وسیله در کار شما گشایشی بدهد.
طولی نکشید 313 نفر از مسلمانان در رمضان سال دوم هجرت همراه پیامبر از مدینه به سوی بدر حرکت کردند که 72 نفرشان از مهاجران بودند و بقیه از انصار، و جمعا هفتاد شتر و سه اسب بیشتر نداشتند.
ابوسفیان توسط جاسوسهایش از تصمیم پیامبر و مسلمانان آگاه شد. دو کار به نظرش سید یکی این که فردی را از بیراهه به طور سریع به مکه بفرستد و مردم مکه را از در خطر قرار گرفتن کاروان خبر دهد، دوم کاروان را از بیراهه به طرف مکه ببرد.
ضمضم پیام رسان ابوسفیان به مکه شتافت و مشرکان مکه را از ماجرا مطلع کرد، طولی نشید که حدود هزار نفر با ساز و برگ کامل نظامی برای نجات کاروان از مکه خارج شدند.
ابوسفیان می دانست تا رسیدن قوا از مکه، قطعاً مورد هجوم مسلمانان قرار خواهد گرفت، مسیر راه را عوض نمود و از بیراهه فرار کرد و کاروان را به مکه رساند.
خبر فرار کاروان به سپاه مکه رسید. سران سپاه در مورد جنگ نظریات مختلف داشتند، نظر عده ای این بود که چون کاروان نجات یافته برگردیم، ولی عده ای اصرار داشتند که به حرکت ادامه بدهند.
ابوجهل طرفدار جنگ بود و افراد را تحریک می کرد. سرانجام تصمیم به جنگ گرفتند. پیامبر با 313 نفر از مسلمانان در بدر بودند که خبر فرار ابوسفیان و کاروانش به حضرت رسید، از طرفی گزارشگران گزارش دادند که لشکر دشمن تا پشت تپه بدر آمده است. شبی که فردایش جنگ بدر واقع شد مسلمانان تمام شب را بیدار بودند و در پای درختی تا صبح به نماز و دعا اشتغال داشتند.
صبح روز جمعه هفده رمضان بود که سپاه قریش با تجهیزات کامل جنگی از پشت تپه به دشت بدر سرازیر شدند، هنوز در میان قریش، اختلاف نظر در مورد جنگ وجود داشت، اما یک موضوع جنگ را حتمی کرد و آن این که:
یکی از سپاهیان قریش به نام اسود مخزومی که مردی خشن بود، چشمش به حوضی که مسلمانان درست کرده بودند افتاد، تصمیم گرفت یکی از این سه کار را انجام دهند: یا از آب حوض بنوشد یا آن را ویران کند و یا کشته شود، به دنبال این تصمیم از صف مشرکان بیرون تاخت و تا نزدیک حوض رسید، در آن جا با حضرت حمزه افسر رشید اسلام روبرو شد، حمزه یک ضربت به پای او زد که پایش از ساق جدا شد، در عین حال می خواست با حرکت سینه خیز، خود را به آب حوض برساند و از آن بنوشد، حمزه با زدن ضربت دیگر او را در آب کشت.
به دنبال این حادثه، به رسم دیرینه عرب، جنگ تن به تن شروع شد.
سه نفر از شجاعان دشمن به نام های: عُتبِه و برادرش شَیبَه (از فرزندان ربیعه) و سومی ولید (فرزند عُتبه) به میدان آمدند و مبارز طلبیدند.
سه نفر از انصار در صف مسلمانان به میدان تاختند، ولید آن ها را شناخت، گفت:
شما اهل مدینه هستید، به شما کاری نداریم، کسانی که از اقوام ما هستند، باید به جنگ ما آیند.
رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم پسرعموهایش عُبَیده و علی علیه السلام و عمویش حمزه را به میدان فرستاد. به مناسبت سن، علی علیه السلام با ولید، حمزه با شیبه و عبیده با عتبه به جنگ پرداختند.
طولی نکشید که علی و حمزه رقیبان خود را از پای در آوردند، ولی عبیده کاری از پیش نبرد. هر دو ضربتی به هم زدند. علی علیه السلام پیش دستی کرد و عتبه را کشت، به این ترتیب در حمله اول، مشرکان به سوگ سه نامور شجاعشان نشستند.
پس از آن عاص بن سعید برای مبارزه با علی علیه السلام به میدان تاخت. علی علیه السلام او را نیز کشت، سپس حنظله پسر ابوسفیان و طعیمه و نوفل به میدان تاختند، علی علیه السلام آن ها را نیز یکی پس از دیگری کشت، و پیوسته مبارزانی به میدان می آمدند و کشته می شدند.
سرانجام جنگ با پیروزی اسلام و شکست دشمن پایان یافت و از مسلمانان چهارده یا بیست و دو نفر به افتخار شهادت رسیدند.
از کفار، هفتاد نفر کشته شدند و هفتاد نفر اسیر گشتند، 35 یا 36 نفر از کشته شدگان، بر اثر ضربات پرچمدار اسلام، در این جنگ یعنی علی علیه السلام به هلاکت رسیدند، بسیاری از کشته شدگان از سران شرک مانند ابوجهل، ولید بن عتبه، حنظلد بن ابوسفیان، عتبة و شیبه و... بودند.(831)

آری ابوجهل محرک اصلی جنگ و فرمانده دشمن که با غرور و تکبر سوگند یاد کرد تا با سپاهیانش به سرزمین بدر آید و سه روز در آن جا بماند و به سلامتی نجات کاروان، شراب بنوشد و خوانندگان بنوازند و شترانی ذبح کنند و غذای گسترده ای به راه اندازد، و صدای عربده پیروزی و غرورش را به گوش جهانیان برساند، مفتضحانه در این جنگ شکست خورد. چوپان پیر و ضعیفی به نام عبدالله بن مسعود، سر او را از بدن جدا کرد و به نخی بست و آن را کشان کشان نزد پیامبر آورد.
به جای جام های شراب، جام های مرگ نوشیدند و در عوض خوانندگان، نوحه گرانشان به نوحه پرداختند.

830) سوره انفال، آیات 5 تا 51 - سوره بقره، آیه 217 تا 218.
831) اقتباس از کحل البصر، اعلام الوری، ناسخ التواریخ هجرت، ج 1؛ تاریخ طبری، ج 2،ص 270 به بعد؛ ارشاد مفید،ص 32 و...

نوشتن دیدگاه