چون زمان از عصر حضرت مسیح علیه السلام بسیار گذشت روح جهانیان را بی دینی و آشفتگی سخت بیازرد. عقیده به پاکی و عدل و راستی از ایشان برخاست و حکومتی که میان خوبی و بدی و ستمدیده و ستمگر تمیز دهد و نظمی بر قرار سازد ،کوچید. نه راهی ماند که پاسبانی شود و نه فتنه انگیزی که از بیم مکافات آرام نشیند. فانوس دین خاموش و بساط عشرت و بی خبری در همه جاگسترده گشت. معاش بشر را راهزنی تامین می کرد و خوراکش را پلیدی و کردارش را شیطان ،رهبری.
این همه در حالی بود که آدمی ،از خویشتن به ستوه آمده بود و با ناامیدی انتظار روزی را می کشید که کسی بنای فرسوده او را درهم کوبد و از نو ،بنیادی دیگر گذارد.
این زمان ،اوضاع در میان عرب بسی آشفته تر بود. به یقین کسانی از ایشان آرزو داشتند روزی مردی پدیدار گردد و با تسخیر دل های خسته و پریشانشان ،بر فقر و بد حالی شان نهیب زند و ناآرامی و بی عقیدگی و پلیدی را از ایشان دور سازد.
ظهور خجسته حضرت محمد امین صلی الله علیه و آله به این همه انتظار پایان بخشید. او برگزیده ترین آفریده ، وجودی با تار و پود پاکیزه و بی عیب ،فخر آدمیان و مایه برکت جهانیان و از سلاله پیامبران برتر و دارای دودمانی مطهر بود. بشر در تاریخ حیات خود هیچ واقعه ای شگفت انگیزتر از تولد و بعثت او به یاد ندارد.
در عصری که او در میان قومش زیست ،پلید خویان ظلمت دوست تا توانستند روحش را آزردند ،تا شاید در عزم وی خلل پدید آورند و امیدش را به یاس تبدیل کنند و از هدفش باز دارند. اما روح بلند و نبوغ اعجاب آور او که با شکست و ناامیدی انسی نداشت نگاه به آینده های دور داشت.
در مدت زمان درنگ او در میان آدمیان آنان که سرشت شان با آلودگی خو نگرفته بود و لیاقت آدمین و استعداد فراگیری تعالیم آسمانی او را داشتند لباس پاکی و انسانیت بر تن کردند و به راه جاودانگی قدم گذاشتند و کسانی نیز از دودمانش که در دانایی و پاکی بسی برتر بودند به یادگار از وی باقی ماندند تا آرمان او را حفظ کنند. به پیش بینی آن ستوده پیامبر ،پس از شهادت وی این پاکیزگان برتر ،غریب ماندند و طغیان آمال و آرزوهای عناصر جاه طلب،ایشان را از ادامه راه آن برگزیده پیامبر ، باز داشت. بدین سان دیگر بار معنویت از بشر کوچید و احکام و قوانین الهی بازیچه هوس فرمانروایان سفیه قرار گرفت و نزدیک به یک قرن بیان و نگارش فرموده های آن رسول مختار صلی الله علیه و آله ممنوع گردید و بیان فضایل خاندان رسالت و یاد از غدیر و شان نزول آیه تطهیر و اکمال و انما ولیکم الله و حدیث کهف و لوح و انا مدینة العلم و منزلت و ثقلین ، همه جرم شناخته شد. از آن پس تا قرن ها تاریخ را وابستگان دربار خلفا نگاشتند.برجسته ترین ایشان ابن جریر طبری است که به بهانه بی طرفی در نقل رویدادها، به تحریف واقعیت و کتمان حقایق پرداخته است. (1)
بدین سبب نمی توان بدان آثار با اطمینان نگریست.
به هر تحلیل ،در این نگاشته از میان آن آثار مطالبی استخراج شده است که اطمینان آورتر باشد. گفتارها بیشتر بر پایه نظر اهل سنت و با تکیه بر کتابه های معتبر ایشان است. در هر فصل ،از برخی منابع فارسی مورد دسترس نیز نکاتی ارائه گردیده تا بدین وسیله ضمن آشنا ساختن خوانندگان با این کتاب ها ،از نویسندگان گرانقدر آن قدردانی شده باشد.
با تشکر وافر از استاد علامه مرتضی فرج پور و دوست پژوهشگر استاد محمد خردمند.
یوسف غلامی
پائیز1380

1) علامه سید مرتضی عسکری می نویسد : طبری در ترویج مجعولات ، بر دیگر مورخان سبقت جسته است. (نقش ائمه در احیای دین ،ج 6 ،ص 53) وی از سیف بن عمر 701 حدیث نقل می کند ،حال آن که او در نزد محققان به درغگوی حدیث ساز معروف است. (الغدیر ،ج 8 ،ص 327) خطیب بغدادی می نویسد : دروغگوترین فرد پهنه زمین ابومعشر است. (تاریخ بغداد ،ج 13 ت ص 429) که طبری در کتابش از گفتارهای وی بهره وافی برده است. (الامام الصادق و المذاهب الاربعة ت ج 1 ،ص 265)

نوشتن دیدگاه