پس از رحلت رسول خدا (ص)، فاطمه زهرا(س) همواره ناراحت و حزن آلود بودند و هیچ کس او را شاد و خندان ندید، آن حضرت مرتب با صدای بلند می گریستند، تا این که مردم مدینه از صدای گریه او ناراحت شدند.
بزرگان مدینه خدمت امیرالمؤمنین (ع) علی (ع) رسیدند و خدمت حضرت عرض کردند: یا اباالحسن گریه زهرا ما را ناراحت می کند به ایشان بگو شب ها گریه کند و روزها آرام بگیرد یا شب ها آرام باشد و روزها گریه کند.
امیرمؤمنان سخنان مردم را به فاطمه (س) گفت: فاطمه (س) فرمود: یا علی من مدت کوتاهی در میان این مردم هستم و در این مدت آن قدر از فراق پدر گریه می کنم تا به او ملحق شوم.
پس از این سخنان، علی (ع) در قبرستان بقیع برای حضرت زهرا خانه ای ساخت و آن را بیت الأحزن نامید، حضرت زهرا(س) هر روز صبح دست امام حسن و امام حسین (ع) را گرفته به بقیع و بیت الأحزن رفته و در فراق پدر، پهلوی شکسته، صورت سیلی خورده و بازوی کبود و محسن سقط شده اش می گریست.(239)
239) ناسخ التواریخ، ج 1، ص 195.
