97. مرج البحرین یلتقیان بینهما برزخ لا یبغیان فبأی آلاء ربکما تکذبان یخرج منها اللؤلؤ والمرجان
دو دریای مختلف (شور و شیرین، گرم و سرد) را در کنار هم قرار داد، در حالی که با هم تماس دارند. در میان آن دو، برزخی است که یکی بر دیگری غلبه نمی کند (و به هم نمی آمیزند). پس کدامین نعمت های پروردگارتان را انکار می کنید؟ از آن دو، لؤلؤ و مرجان خارج می شود.
امام صادق (علیه السلام) در تفسیر این آیات فرموده است:
علی و فاطمه بحران عمیقان، لا یبغی أحدهما علی صاحبه، (یخرج منهما اللؤلؤ و المرجان)، الحسن و الحسین.(292)
علی و فاطمه دو دریای عمیقند که هیچ یک بر دیگری تجاوز نمی کند و از این دو دریا لؤلؤ و مرجان، یعنی حسن و حسین، خارج شده اند.
در تفسیر درالمنثور همین مطلب، از بعضی از صحابه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل شده است(293) و جناب طبرسی نیز در مجمع البیان آن را با اندک تفاوتی نقل کرده است.(294)
این نکته، در خور توجه است که قرآن مجید دارای بطونی است و یک آیه ممکن است چندین و یا ده ها معنا داشته باشد و آن چه در این حدیث آمده است، از بطون قرآن است که منافاتی با معنای ظاهری آن ندارد.(295)
292) تفسیر قمی، ج 2، ص 344 (به نقل از: تفسیر نمونه، ج 23، ص 133)؛ نیز ر.ک: مناقب ابن مغازلی، ص 339، ح 393؛ ما نزل من القرآن فی علی، ص 236؛ شواهد التنزیل، ج 2، ص 284، ح 918؛ تنبیه الغافلین، ص 167.
293) تفسیر درالمنثور، ج 6، ص 142، (به نقل از: تفسیر نمونه، ج 23، ص 133).
294) مجمع البیان، ج 5، ص 201.
295) تفسیر نمونه، ج 23، ص 133.
