حضرت امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند:
مردی نزد امام جعفر صادق علیه السلام آمد و عرض کرد: ای فرزند رسول خدا، من ناتوانم و نمی ‌توانم با بدنم شما را نصرت دهم، و کاری جز برائت از دشمنان شما و لعن بر ایشان از عهده من بر نمی‌آید. حال بفرمایید وضع من چگونه است؟
امام جعفر صادق علیه‌ السلام فرمود: پدرم از پدران بزرگوارش علیهم ‌السلام از رسول خدا (صلی‌ الله ‌علیه‌ و آله) نقل کرده‌اند که فرمود:
کسی که از یاری ما اهل‌ بیت ناتوان است، پس در تنهایی‌های خود دشمنان ما را لعنت می‌کند، خداوند صدایش را به همه مُلکش از خاک تا عرش می ‌رساند. پس هرگاه چنین فردی بر دشمنان ما لعنت می‌کند، (فرشتگان) با او همراهی کرده و همانی را که وی لعن کرده، لعن می‌کنند، و سپس می‌گویند: بارالها! بر این بنده‌ات درود فرست، آن‌کس که در حدّ توان خود مایه گذاشت، و اگر بر بیش از این، توانایی داشت، قطعاً انجام می‌داد.
پس از جانب خداوند متعال چنین ندا می‌آید: من دعای شما را اجابت کردم، ندای شما را شنیدم و بر روح آن فرد در میان ارواح، درود فرستادم، و او را نزد خود از برگزیدگان و نیکان قرار دادم.

متن روایت :
قالَ الإمام العَسکَرِیُّ علیه‌السّلام: قَالَ رجلٌ للصَّادِقِ علیه السلام:
يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ! إِنِّي عَاجِزٌ بِبَدَنِي عَنْ نُصْرَتِكُمْ، وَلَسْتُ أَمْلِكُ إِلَّا الْبَرَاءَةَ مِنْ أَعْدَائِكُمْ، وَ اللَّعْنَ عَلَيْهِمْ، فَكَيْفَ حَالِي؟!
فَقَالَ لَهُ الصَّادِقُ علیه السلام: حَدَّثَنِي أَبِي، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ جَدِّهِ علیهم‌السلام عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صلّی الله علیه وآله أَنَّهُ‏ قَالَ: مَنْ‏ ضَعُفَ‏ عَنْ‏ نُصْرَتِنَا أَهْلَ الْبَيْتِ، فَلَعَنَ فِي خَلَوَاتِهِ أَعْدَاءَنَا، بَلَّغَ اللَّهُ صَوْتَهُ جَمِيعَ الْأَمْلَاكِ مِنَ الثَّرَى إِلَى الْعَرْشِ.
فَكُلَّمَا لَعَنَ هَذَا الرَّجُلُ أَعْدَاءَنَا لَعْناً، سَاعَدُوهُ فَلَعَنُوا مَنْ يَلْعَنُهُ، ثُمَّ ثَنَّوْا، فَقَالُوا: اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى عَبْدِكَ هَذَا، الَّذِي قَدْ بَذَلَ مَا فِي وُسْعِهِ، وَلَوْ قَدَرَ عَلَى أَكْثَرَ مِنْهُ لَفَعَلَ.
فَإِذَا النِّدَاءُ مِنْ قِبَلِ اللَّهِ تَعَالَى: قَدْ أَجَبْتُ دُعَاءَكُمْ، وَسَمِعْتُ نِدَاءَكُمْ، وَصَلَّيْتُ عَلَى رُوحِهِ فِي الْأَرْوَاحِ، وَجَعَلْتُهُ عِنْدِي مِنَ‏ الْمُصْطَفَيْنَ الْأَخْيارِ.

تفسیر الامام العسكري عليه ‌السلام، ص47

نوشتن دیدگاه