اشعار

«مادر شیر مردان شهید»

شیر زن بودی و شیر پرور.
دلیر بودی و دلیرپرور.
غیور بودی و غیورپرور.

وقتی پا به خانه علی علیه‏السلام نهادی، خود را نه بانوی خانه، که کنیز کودکان یتیم فاطمه دانستی و از این خاکساری عاشقانه، ادب و عشق به دردانه‏هایت آموختی.
وقتی غبار بی‏کسی از روی زینب می‏زدودی، مهر خواهرانه و وفای برادری را به پسران رشیدت می‏خوراندی، تا سایه‏سار عقیله بنی هاشم و سپر بلای خون خدا باشند.
وقتی دستان رشید عباس را در دستان حسین علیه‏السلام می‏نهادی، علمداری یک انقلاب را در سایه اطاعت از ولایت به او می‏آموختی.
وقتی قدم به قدم، لحظه به لحظه و نفس در نفس، کودکانت را پای کلاس درس فرزندان زهرا بزرگ می‏کردی، جان‏هایشان را به قله‏های رفیع امامت می‏سپردی تا تیز پروازان وادی معرفت و راهیان صراط هدایت شوند.
تو در اوج صفا و صداقت، بانوی کلبه غمزده علی علیه‏السلام شدی؛ بانوی کلبه‏ای که بیت الاحزان فرزندان فاطمه بود و یادآور غصّه‏های دختر پیامبر.
تو انتخاب شده بودی تا از گنجینه ایمان، عشق و احساست، این کلبه را دوباره گرم کنی.
انتخاب شده بودی تا از خزانه رشادت و شهامتت، علمدار وفاداری به کربلای حسین تقدیم نمایی.
انتخاب شده بودی تا در قیام سرخ عاشورا و در انقلاب مظلومانه خدا، سهیم باشی؛ همراه چهار پسر، چهار شیر مرد، چهار دلیرمرد غیور.
تو آمده بودی تا همدم تنهایی‏های مظلوم‏ترین سردار عالم باشی. چه خوب توانستی مادر غصه‏های فرزندان فاطمه و مرهم زخم‏های کهنه مولا باشی!
ای همنشین علی و فاطمه!
ای چراغ بیت الاحزان فرزندان زهرا! شفاعت حسین علیه‏السلام و فاطمه علیهاالسلام شاه بیت غزل عاشقانه زندگی‏ات خواهد بود و ماه درخشان وجودت، سرو رعنای امیدت، عباس، سرمایه جاودانه دنیا و آخرتت. خوشا به سعادتت ای مادر پسران دلیر! ای مادر شیرمردان شهید
حورا طوسی

نوشتن دیدگاه