صلح و سازش:
اسلام نه تنها از هر گونه (ستمکاری) تعدی و اذیت و آزار و ضرر اشخاص نسبت به یکدیگر (چنانکه در بسیاری از مطالب گذشته این کتاب دیده شده) به شدت منع و نهی می کند؛ بلکه می گوید: افراد جامعه برادران یکدیگرند و باید به اصلاح و صلح و سازش بین خود بپردازند و در تمام خوبیهای زندگی، مادی و معنوی کمک یکدیگر باشند. و گاه می گوید: همه نسبت به هم به منزله برادر و خواهر، و اطفال به منزله اولاد همه می باشند.بلکه نسبت به یکدیگر در نیکی و مهربانی و عطوفت و کمک مانند اعضاء همگی برای خاطر آن یک عضو آرامش نداشته باشند.
اسلام می گوید: مردم با ایمان باید دوستدار و یاور یکدیگر و دلیل و رهنمای یکدیگر باشند، اهتمام به امور یکدیگر بنمایند و نافع و ناصح و خدمتگزار یکدیگر بوده، کوشا در انجام حوائج یکدیگر باشند، و یکدیگر را به کارهای خیر و معروف وادار و از هرگونه کار زشت و منکر و فساد جلوگیری نمایند؛ هر فرد برای دیگران باید دوست بدارد هر آنچه را برای خود دوست دارد و کراهت بدارد هر آنچه را که برای خود کراهت می دارد.
اسلام می گوید: در مقابل دشمن ستمگر، باید مردم در صف محکم، متحد و همدست به منزله یک دست واحد بوده باشند و گذشته از حفظ وحدت و اتحاد بین خود که بزرگترین عامل پیشرفت و موفقیت است، باید همیشه مسلمانان مجهز به تجهیزات علمی و نیروهای هر عصر، به حدی باشند که تمام دشمنان خود را مرعوب داشته باشند.
اسلام می گوید: طبقات و افراد جامعه در حقوق و رد قبال قانون همه مانند دندانه های یک شانه برابر و یکسانند، امتیازات جاهلیت مانند امتیاز نژاد از میان مردم ملغی است؛ آری امیتاز (آنهم امتیاز شرافتی نه حقوقی) به زیادی تقوی و دانش است.
اسلام حمایت از ضعفاء و سفارش آنان را به دیگران با تأکید بسیار و به عناوین و بیانات بی شمار، کرده است.
اینک به ذکر نمونه ای از مدارک اسلام راجع به مطالب فوق پرداخته و مطالب فوق را نیز بخش، بخش در جلوی هر دسته از مدارک، مجدد یادآوری می کنیم انشاء الله تعالی.
