یکی دیگر از صفات مذموم، صفت طمع است و آن توقع و چشم داشتن از دیگران است که آدمی را پست و ذلیل می کند.
روایات :
(1) از امام باقر (علیه السلام): بد بنده ای است، بنده ای که برای او طمعی باشد که بکشاند او را.
«بئس العبد عبد یکون له طمع یقوده».
(وسائل الشیعه، ج 2، ص 475)
(2) از علی (علیه السلام): بهترین امور، امری است که از طمع عاری باشد. صلاح ایمان، ورع، و فساد آن طمع است. خواری مردان در مطلع است. از فریب طمع بپرهیز که چرا گاه آن وخیم است. کسی که نفس خود را از پستی مطامع پاک نکرد، خود را ذلیل و خوار کرده است و در آخرت خوارتر و رسواتر است.
«خیر الامور ما عری الطمع صلاح الایمان الورع و فساده الطمع ذل الرجال فی المطامع ایاک و غرور الطمع فانه وخیم المرتع من لم ینزه نفسه عن دنائة المطامع فقد اذل نفسه و هو فی الاخرة اذل و اخزی».
(مستدرک الوسائل، ج 2،ص 337؛ به نقل از غرر آمدی)
(3) از امام باقر (علیه السلام): پایداری عزت را، به میراندن طمع بجوی.
«اطلب بقاء العز باماتة الطمع».
(تحف العقول)
