از جمله دانشمندان شیعی و دوستان حسین بن روح شخصی است به نام ابو جعفر محمد بن علی شلمغانی معروف به ابن ابی العزاقر. او که نخست از علمای صاحب تالیف بود به سبب جاه طلبی و حسادت به نوبختی، خود ادعای نیابت از امام و بابیت کرد، سپس آراء فاسد دیگری دال بر حلول و تناسخ ابراز نمود تا در ذی حجه سال ۳۱۲ بر دست حسین بن روح توقیعی از امام زمان در لعن و براءت از اوصادر شد. (1) پس از اینکه انحراف عقیدتی و ارتدادش آشکار شد، مردم درباره آثار موجود او از حسین بن روح کسب تکلیف می کردند.
در ارتباط با این گونه سوالهای فقهی و جوابهای نوبختی، ابوالحسین بن تمام از عبد الله کوفی خادم حسین بن روح نقل می کند که از این نایب امام پرسیدند: با کتابهای شلمغانی - که خانه های ما از آنها پر است - چه کنیم؟ او پاسخ داد: من درباره آنها همان را می گویم که ابو محمد حسن ابن علی عسکری (علیه السلام) گفته است، آن گاه که راجع به کتب بنی فضال از حضرتش سوال شد، آن امام گفت: «خذوا بما رووا و ذروا ما راوا» : آن چه از ما روایت کرده اند بپذیرید و آنچه از پیش خود نظر داده اند ترک کنید. (2)
 پاسخی سنجیده تر و منصفاته تر از این در چنین مواردی می توان داد؟ خبر ذیل نیز صداقت و امانت نوبختی را می رساند و نقل کردنی است: محمد بن ابراهیم بن اسحاق طالقانی گوید: نزد شیخ ابو القاسم حسین ابن روح - رضی الله عنه - با جماعتی بودیم. مردی برخاست و از او درباره گرفتاریهای انبیا و اولیا سوال کرد. وی جواب کاملی به او داد.
محمد طالقانی گوید: روز بعد نزد حسین بن روح رفتم و نیتم این بود که بپرسم آیا دیروز پاسخها را از پیش خود می داد یا از جانب امام. پیش از آن که من سوال کنم وی آغاز سخن کرد (یعنی قصد مرا دریافت) و گفت: اگر از آسمان فرو افتم و پرنده مرا بریابد، یا بادی شدید از جای بلندی مرا به زیر افکند (یعنی به سخت ترین بلا گرفتار شوم) دوست تر دارم تا در دین خدای عز وجل به رای شخصی و از پیش خود سخنی بگویم. نه، این از اصل (یعنی امام) و شنیده شده از حضرت حجت (علیه السلام) است. (3)

پاورقی :
(1) کتاب الغیبه، ۲۵۲، ترجمه فرق الشیعه، صد و هفتاد و چهار.
(2) کتاب الغیبه، ۲۳۹.
(3) کتاب الغیبه، ۱۹۶، کمال الدین ۵۰۸.

نوشتن دیدگاه