سلام بر تو که آفتاب چشمان فاطمه علیهاالسلام ، در نگاهت بود و هیمنه علی علیه‏السلام ، در وجودت. مهربانی‏ات، تار و پود حسین علیه‏السلام را خواهری می‏کرد؛ آنچنان که تاریخ گواهی می‏دهد صفحات درخشان خواهرانگی‏ات را.
تو از آینه‏ها و حوالی معطر یاس‏ها آمده‏ای.
نشانه‏هایت، صلابت کوه‏ها را دارد.
پیشانی بلندت را مهتاب سجده می‏برد و رودها، جاری حضورت را در سرزمین عفت و پاک‏دامنی، شهادت می‏دهند. قبله بهاری‏مان، وامدار نفس‏های معطر توست.
بانوی صبوری
تو آن بانویی که پایداری‏ات، کوه را صبوری می‏آموزد.
دریای خروشان دلت را در توفان ستمگری و شقاوت می‏شناسم.
ایستادی، تا گل‏های سیلی‏خورده حرم را پرستاری کنی.
ایستادی، تا سیاه‏کاری یزیدیان، پنجره‏های حقیقت را تاریک نکند.
پایداری‏ات، هیبت ذوالفقار را به‏خاطر می‏آورد و بردباری‏ات، متانت فاطمه علیهاالسلام را.
ای بزرگ! حماسه ایستادنت، کربلایی دیگر است.
تیغ سخنانت، شکوه پوچ امویان را از هم درید. تو را می‏ستایم که حضور حماسی‏ات، تا ابد بر پیشانی تاریخ حک شده است.
اگر تو نبودی
سرّ نی در نینوا می‏ماند اگر زینب نبود   ***    کربلا در کربلا می‏ماند اگر زینب نبود
و برخاستی تا در بحبوحه تاریکی، پیام‏آور روشنایی باشی. شهر بی‏خبری ـ شام ـ را به راه افتادی و در هر کوچه‏اش، شمشیر کلام تو بود که دل‏های جاهل را به بیداری می‏خواند.
دلت، پاره پاره داغ بود و درد.
آمده بودی که از بیداد ستم بگویی و دستان آلوده‏اش را رو کنی.
آمده بودی، تا حصارهای خفقان را درهم بشکنی و نفس‏های بی‏عدالتی را در سینه‏های شب‏آلوده، به بند بکشی.
اگر تو نبودی، پیام بلند عاشورا، در جاده‏های توطئه و غفلت، عقیم می‏ماند.
اگر تو نبودی، روایت به خون نشسته نینوا را سکوت حنجره‏های سوداگر، به ورطه فراموشی می‏کشاند.
آمدی و ایستادی، تا حماسه حسینی، برای همیشه، کوچه‏های حقیقت را روشن‏گری کند
معصومه داوودآبادی

نوشتن دیدگاه