1- داود بن سرحان گوید: از امام صادق (ع) پرسیدم: غیبت چیست؟ فرمود:
غیبت عبارت است از گفتن چیزی در مورد امور دینی برادرت که وی انجام نداده و انتشار چیزی بر علیه او که خداوند آن را برایش مخفی نگه داشته و حدّی اقامه نکرده است.
2- عبد الرحمن بن سیابه گوید: از امام صادق (ع) شنیدم که می فرمود:
غیبت آن است که در باره برادرت چیزی بگویی که خداوند بر او پوشانده است، امّا گفتن امور ظاهری مانند صفات تند خویی، شتابزدگی و مانند آنها، غیبت نیست، ولی گفتن چیزی را که در او نیست بهتان و افتراست.
3- یحیی ازرق گوید: که امام موسی کاظم (ع) به من فرمود: هر که پشت سر مردی چیزی را که در اوست و مردم هم می دانند بگوید از او غیبت نکرده است، و اگر صفاتی را ذکر کند که در اوست ولی مردم نمی دانند از او غیبت کرده و اگر صفاتی را که در او نیست بگوید به او بهتان زده است.
4- امام صادق (ع) فرمود: هر گاه فاسق فسق خود را آشکار کند، در بین مردم آبرو ندارد، و غیبتش جایز است
5- امام صادق (ع) از پدرش نقل می کند که آن حضرت فرمود: سه شخص بین مردم آبرو ندارند :

1- بدعت گذار.

2- رهبر ستمگر.

3- فاسقی که آشکارا فسق نماید.
6- امام صادق (ع) در مورد آیه لا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ خداوند دوست نمی دارد بلند کردن صدا به بدی را مگر در مورد کسی که مورد ستم واقع شده باشد. فرمود: هر که گروهی را به مهمانی دعوت کند ولی از آنها خوب پذیرایی نکند جزء ستمگران است، و آنچه مهمانان از بدی پذیرایی او بازگو کنند، گناهی ندارد.
7- در تفسیر مجمع البیان در تفسیر آیة: لا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ امام صادق (ع) فرمود: چون بر کسی مهمان وارد شود و او از مهمان خوب پذیرایی نکند. برای مهمان اشکال ندارد پذیرایی بد میزبان را بازگو کند، (یعنی غیبت محسوب نمی شود)

نوشتن دیدگاه