مرحوم حاجی نوری (رحمة الله) گوید: برخی از فضلاء از سادات که از اعلی درجه وثاقت و ثبات است به من گفت: در کتابی که تألیف یکی از شاگردان سید اجل بحر العلوم (رحمة الله) بعد از رحلت حضرت، نگاشته شده آمده است: شاعری در زمان شاه عباس (صفوی) قصیده ای در مدح حضرت علی (علیه السلام) گفته و در آخر آن، از شاه عباس درخواست صله (جایزه) کرده بود.
ولی برای خواندن آن، وقت مناسبی را انتخاب نکرد، هنگامی آن را برای شاه عباس خواند که او به خاطر برخی حوادث، خشمگین بود، به همین جهت وقتی مطالبه صله را شنید گفت: صله را از همان بگیر که او را مدح کرده ای!
آری او نمی فهمید که چه می گوید، ولی آن شاعر (متنبه شد) و گفت: آری قبول دارم، صله را باید از کسی گرفت که مدح او شده است و من خطا کردم که برای تو خواندم و از تو مطالبه صله کردم.
سپس با حالت غمگین تصمیم به زیارت امیرالمؤمنین (علیه السلام) گرفت، پس از مدتی که شاه عباس از خشم آرام شد و به یاد سخن خود افتاد، پشیمان گشت و دنبال شاعر فرستاد تا عذرخواهی کند و به او صله بدهد، اما او نپذیرفت و گفت: او حرف درستی زد، صله را باید فقط از کسی گرفت که مدح او شده است.
و سپس با پای پیاده به زیارت حضرت شتافت، تا به حرم مطهر رسید، با همان حال و خستگی زیاد وارد حرم شد، مقابل ضریح ایستاد بعد از سلام گفت: شما بهتر در جریان قصیده من هستید، نیازی به خواندن آن نیست، من به در خانه شما آمدم تا صله ای را که همه می دانند از جانب شماست، درخواست کنم، من از این جا حرکت نمی کنم مگر اینکه بمیرم یا هر چه می خواهی به من صله بدهی! می گفت و می گریست و التماس می کرد تا اینکه در شب حضرت امیر (علیه السلام) را در خواب دید، حضرت نوشته ای به او داد و فرمود: این را به سفیر پادشاه فرنگ در بغداد بده و صله خود را بگیر.
مرد از خواب بیدار شد، دید آن نوشته در دست اوست! و چون به لغت فرهنگ بود، چیزی نفهمید، در اینکه باید به کجا نیز رجوع کند متحیر بود، با خود گفت: شاید سری دارد که نمی دانم.
به بغداد رفت و درب خانه سفیر آمد، دید که نگهبانان ایستاده اند، ترسید زیرا سر و وضع او با لباس های کهنه مناسب نبود، به ناچار بازگشت و روز دوم نیز چنین شد، در روز سوم خود را سرزنش کرد و با خود گفت: تا از جانب حضرت علی (علیه السلام) مأمور هستی، هیچ کس نمی تواند تو را اذیت و اگر اجازه ورود ندادند بر می گردی.
آمد تا اینکه وارد خانه شد ولی کسی مانع او نگشت! مشاهده کرد که سفیر تنهاست و اطراف صحن خانه در حال تفکر قدم می زند و با عصای خویش به زمین می زند.
همین که او را دید گفت: تو کجایی؟ سه روز است اینجا آمده ای و مرا از غذا و آب انداخته ای؟ مرد شاعر تعجب کرد و عذر خویش را گفت.
سفیر گفت: من به نگهبانان گفته ام که مانع تو نشوند و نشانه های تو را به آنها داده ام! سپس غذایی آوردند، مرد شاعر چون غذای کافر بود نخورد، سفیر گفت: بخور، من به دین تو هستم. آن شاعر تعجب کرد و نوشته را به سفیر داد، همین که آن را دید گریست و بر چشم هایش نهاد و بوسید، سپس گفت: بسیار خوب، امام (علیه السلام) نزد من امانتی دارد که دستور داده است به تو بدهم!

نوشتن دیدگاه