خدیجه پنجی
خجسته باد مقدمت!
خجسته باد، لحظه بلند ورودت!
خجسته باد، دقایق مقدّس حضورت!
خجسته باد، شب نیکوفایی بهشت وجودت!
می‏آیی و ذرّات کاینات، با شوق به تماشا نشسته‏اند. شکوه آمدنت را دریاها به خروش ایستاده‏اند و کوه‏ها، به احترام قدم‏هایت، قیام کرده‏اند.
گل‏ها، آراسته شده‏اند، تا به پیشواز روند، بانوی گل‏های دنیا را
دنیا با حضورت تماشایی می‏شود.
آسمان در برابر وسعت و بی‏کرانگی‏ات، کم می‏آورد.
دریاها پیش پای اقیانوس صبرت حقیرند؛ بانوی زخم و صبر!
حجاب‏های آسمان کنار می‏رود.
زمین در نور گم می‏شود.
از تمام پنجره‏ها حیات جاری می‏شود.
هستی، آیه آیه «زینب» را با لهجه شیرین «صبر» تلاوت کرد، تا دنیا، برای همیشه به تفسیر بنشیند عظمت این نام را. آمدی! به سبک نور؛ دنیا طلوعت را جشن می‏گیرد...
آمدی! به شیوه صبر، تا در رستخیز صبور لحظه‏هایت همه هستی، انگشت به دهان بمانند.
ای نامت اسم اعظم صبر! خوش آمدی.
ای شیرازه کتاب آفرینش!
خدا تو را آفرید، تا سنگ صبور فاطمه علیهاالسلام باشی
زینب همیشه علی علیه‏السلام
و درد آشنایی دیرین حسین علیه‏السلام .
خدا تو را آفرید
تا کربلا همیشه تازه بماند
تا پرچم عاشورا بر زمین نیفتد.
تا حسین علیه‏السلام ، برای همیشه حسین علیه‏السلام بماند.
چه خوب شد که آمدی!
اگر نیامده بودی، علی علیه‏السلام با اندوه کوچه‏های بنی هاشم چه می‏کرد؟
چه کسی بر زخم‏های بی‏شمار علی علیه‏السلام مرهم می‏گذاشت؟
چه کسی رنج غربت حسن علیه‏السلام را روایت می‏کرد؟
چه خوب شد آمدی!
اگر نیامده بودی، «کربلا در کربلا می‏ماند»
شام در تاریکی جهل می‏سوخت
و کوفه در نافهمیِ دیرینه‏اش مچاله می‏شد.
خدا تو را آفرید؛ در یک شب بی‏نظیر.
تو را بزرگ داشت؛ با اصالتی بی‏نظیر.
تو را به پیامبری مبعوث کرد ـ پیامبری عاشورا ـ ؛
دریک روز بی‏نظیر
تا اولین پیام آور عشق باشی
تا همیشه تاریخ

نوشتن دیدگاه