میثم تمار گوید: در مسجد کوفه با جماعتی از اصحاب علی (علیه السلام) و از اصحاب رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) خدمت حضرت امیر (علیه السلام) بودم و آن حضرت در میان اصحاب پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) مانند ماه شب چهارده بود میان ستارگان، در این میان ناگاه مردی بلند قد که قبای سبز رنگ پوشیده و عمامه زردی بر سر و دو شمشیر بر کمر بسته بود، از درب مسجد وارد شد، و بدون سلام نشست، تؤجه حاضرین متوجه او شد و با گوشه چشم به او نگاه می کردند اما امیرالمؤمنین (علیه السلام) سر را به طرف او بلند نکرد.
آن مرد وقتی دید مردم متوجه او شدند شروع به سخن کرد، گویا زبانش شمشیری برهنه بود، صدا زد: کدام یک از شماست آنکه در شجاعت منتخب، و در علم سر آمد است؟ کدام یک از شماست که در کعبه متولد شده، دارای مقام بلند و صفات نیکو و به کرم موصوف است؟ کدام یک از شماست آن که دارای پیشانی بلند است و پهلوانی است که مردان جنگی را به خاک اندازد، همو که از هیبت او نفس ها در سینه ها تنگ می شود و در عدالت کسی است که داد مظلوم را از ظالم می گیرد؟
کدام یک از شماست، شاخه درخت میوه دار ابوطالب. او همین گونه ادامه داد تا آن که گفت: کدام یک از شماست خلیفه محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) که او را در زمان خویش یاری داد و حکومتش را عزت بخشید و او را بالا برد.
در این هنگام علی (علیه السلام) به او توجه نموده فرمود: چه شده؟ چه مطلبی برای تو روی داده است ای سعد بن فضل بن ربیع بن مدرکه بن نجیبه بن الصلت بن الحارث بن وعران بن اشعث بن ابی السمع الرومی! هر چه می خواهی از من بپرس که منم خزانه علم پیامبری.
آن مرد گفت: به ما خبر رسیده که شما وصی رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) و جانشین آن حضرت بر قوم او بعد از او هستی و این که شما مشکلات را حل می کنی.
اینکه من از طرف شصت هزار نفر بنام عقیمه (یعنی از طرف قبیله عقیمه آمده ام) آنها جسدی را که مدتی پیش از دنیا رفته با من فرستاده اند، و در سبب مرگ او اختلاف دارند.
اینک آن جسد درب مسجد است، اگر شما حجت خدا در زمین و جانشین محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) هستی بر قوم او، این مرده را زنده گردان تا خودش سبب مرگش را بیان کند، و اگر نمی توانی ما او را بر می گردانیم و می فهمیم که ادعای شما ناصحیح بوده و مدعی مقامی هستید که توانایی آن را نداری!
در این هنگام حضرت امیر (علیه السلام) به میثم تمار فرمود: ای میثم، سوار شو و در کوچه های کوفه صدا بزن: هر که می خواهد قدرتی را که خداوند به علی برادر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) و شوهر دختر او عطا نموده، مشاهده کند، بیاید یه نجف (یعنی به صحرای پشت کوفه).
مردم به طرف نجف بیرون آمدند، حضرت به میثم فرمود: آن مرد را با آن مرده بیاور، میثم گوید: آنها را به نجف آوردم، علی (علیه السلام) به مردم فرمود: آنچه از ما می بینید به مردم بگویید (مؤلف گوید: چون شناختن مقام علی (علیه السلام) شرط ایمان مؤمنین است، خداوند می فرماید:الیوم اکملت لکم دینکم واتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دینا(1)).
سپس حضرت به آن مرد فرمود: شتر را بخوابان و آن جناره را به کمک عده ای از مسلمانان از تابوت بیرون آور، وقتی روی آن جسد را باز کردند، ناگاه جوانی دیدند که موی صورتش تازه کامل شده و گیسوانی دارد مانند گیسوان زن زیبا، و او را در پارچه حریر سبزی پیچیده اند.
حضرت فرمود: چند وقت است که این شخص مرده؟ آن مرد گفت: چهل و یک روز، حضرت فرمود: سبب مرگ او چیست؟ اعرابی گفت: خاندان او می خواهد تا شما او را زنده گردانی و خودش بگوید که قاتل او کیست، زیرا شب به سلامت بود ولی صبح او را سر بریده یافتند. و هم اکنون پنجاه نفر خون خواه اویند و به یکدیگر بد گمان هستند. این شک و تردید را از ما دور گردان ای برادر محمد (صلی الله علیه و آله و سلم).
حضرت فرمود: قاتل او عموی اوست! زیرا دخترش را به او تزویج کرد، اما او آن دختر را رها کرد و با دیگری ازدواج کرد و به همین جهت عمویش او را کشته است.
آن مرد گفت: ما از سخن شما قانع نمی شویم، می خواهیم خودش نزد اهلش شهادت دهد تا فتنه خاموش شود تا دیگر کار به جنگ و شمشیر که نزدیک شده، نکشد.
در این موقع حضرت امیر (علیه السلام) ایستاد و پس از حمد و ثنای الهی و یاد پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و صلوات بر آن حضرت فرمود: ای اهل کوفه، گاو بنی اسرائیل که (خداوند به وسیله آن) مرده را پس از هفده روز زنده کرد، نزد خداوند از من که برادر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) هستم محترم تر نیست.
آنگاه حصرت امیر (علیه السلام) به مرده نزدیک شد و فرمود: برخی از اعضاء گاو بنی اسرائیل را به آن مرده زدند و زنده شد، و اینکه من نیز برخی از اعضایم را بر این مرده می زنم با اینکه عضو من از تمام اعضاء آن گاو برتر است.(مؤلف می گوید: اگر گفته شود: این چه کلامی است که امیر (علیه السلام) می فرماید؟ گاو بنی اسرائیل کجا و مقام آن حضرت کجا؟ جواب این است: امیر (علیه السلام) می ترسد که مردم طاقت نیاورند و حضرت را خدا بدانند، ولی با این احتیاط زیاد باز عده ای به خدایی حضرت محمد معتقد شدند).
سپس حضرت پای مبارک خود را به آن مرد زد و او را تکان داد و فرمود: با اجازه خداوند برخیز ای مدرکة بن حنظلة بن غسان بن بعیر بن فهر بن سلامت بن طیب بن اشعث که خداوند متعال تو را به دست علی بن ابی طالب زنده کرد.
میثم گفت: ناگاه جوانی زیبا که گویا خورشیدی تابان بود برخواست و گفت: لبیک لبیک ای حجت خدا بر مردم، حضرت فرمود: ای جوان: قاتل تو کیست؟ گفت: عمویم حارث بن غسان، امام (علیه السلام) فرمود برگرد نزد قوم خودت و آنها را آگاه کن، جوان گفت: من نیازی ندارم، می ترسم دوباره مرا بکشند و کسی نباشد که مرا زنده کند!
حضرت به آن مرد فرمود: برو نزد قوم خود و آنها را آگاه کن، آن مرد نیز گفت: ای مولای من به خدا قسم تا هنگام مرگ از شما دور نمی شوم، لعنت خدا بر کسی که حق بر او آشکار شود و پنهان کند، او در خدمت امیر (علیه السلام) بود تا آنکه در صفین در رکاب آن حضرت کشته شد(2).
**************************************
1) سورۀ مائده، آیه 3؛ یعنی امروز (روز غدیر) دین شما را برای شما کامل و نعمت خود را بر شما تمام کرد و راضی شدم که اسلام دین شما باشد.
2) بحار: ج 40، ص 274، الروضة فی المعجزات: ص 143، نوادر المعجزات: ص 35، عیون المعجزات: ص 21، مدینة المعاجز: ج 1، ص 250.

نوشتن دیدگاه