از حضرت فاطمه (علیهاالسلام) حکایت شده که در زمان ابوبکر، در مدینه زلزله ای واقع شد که مردم (از ترس و برای کمک خواهی) به در خانه علی (علیه السلام) آمدند.
حضرت بیرون آمد و به طرف بیرون شهر مدینه حرکت کرد، عمر و ابوبکر نیز پشت سر حضرت روانه شدند، حضرت به روی تپه ای نشست، مردم نیز در اطراف حضرت نشستند و به دیواره های شهر که از شدت زلزله می آمد و می رفت، نگاه می کردند!
علی (علیه السلام) به مردم فرمود: آنچه می بینید سبب وحشت شما شده است؟ گفتند: چگونه ما را به وحشت نیندازد، در حالی که هرگز مانند آن را ندیده ایم.
در این هنگام لب های علی (علیه السلام) حرکت کرد و با دست های مبارک بر زمین زد و فرمود: چه خبر است؟ (چه می شود تو را) ناگاه زلزله بر طرف شد، مردم از دیدن این جریان، بیش از حادثه زلزله تعجب کردند، حضرت فرمود: آیا از این کار من تعجب کردید؟ گفتند: آری، فرمود: منم آن انسان که خداوند متعال در قرآن فرموده است: اذا زلزلت الارض زلزالها و اخرجت الارض اثقالها و قال الانسان ما لها، یومئذ تحدث اخبارها.
منم آن انسان که روز قیامت به زمین می گوید: چه خبر داری؟ و زمین به من سخن گوید و اعمال بندگان را برای من مشروحا بیان می کند(1).
**************************************
1) بحار: ج 27، ص 167 و ج 41، ص 254 و ج 88، ص 151 و ج 57، ص 129، علل الشرایع: ج 2، ص 556، دلائل الامامة: ص 66، تأویل الآیات: ج 2، ص 836، مدینة المعاجز: رقم 292.
ظاهرا کلام حضرت امیر (علیه السلام) ناظر به تأویل آیه شریفه می باشد که علم آن نزد اهل بیت (علیهم السلام) است.

نوشتن دیدگاه