مرحوم آیت الله طبسی (متوفی 1405 ه ق) به یک واسطه از مرحوم آیت الله العظمی سید ابوالقاسم خویی (ره) نقل می کند که یکی از سادات معاصر سید ابوالحسن اصفهانی - ساکن نجف - در منزل استیجاری به سر می برد و مدتی اجاره منزلش به تأخیر افتاده بود، صاحب منزل مدام بر وی فشار می آورد که اگر اجاره اش را پرداخت نکند، لوازمش را به کوچه خواهد ریخت. این وضع وی را به شدت ناراحت کرد. در یکی از روزها وقتی با تهدید موجر مواحه شد، با اندوه و تألم خاطر به حرم حضرت علی (علیه السلام) مشرف گشت و از آن یاور محرومان استمداد طلبید، در همان حال که مشغول راز و نیاز و توسل بود، به خواب رفت و در عالم رؤیا خود را در محضر علی (علیه السلام) دید.
امام از وی پرسید: چرا این قدر ناراحتی؟ آن مرد محترم ماجرای به تأخیر افتادن کرایه منزل را به عرض حضرت می رساند، امام می فرمایند: ما وضع شما را می دانیم و مطلب تان را حواله دادیم. به محض اختتام این کلام، آن مرد از خواب بیدار می شود و با نهایت شگفتی از خود می پرسد: این چه حواله ای بود و حضرت مرا به چه کسی حواله دادند؟ بهت و حیرت سراپای وجودش را فرا می گیرد و به منزل مراجعت می نماید.
سحرگاه متوجه می شود در خانه اش را می کوبند، وقتی در را باز می کند آیة الله سید ابوالحسن اصفهانی را مقابل خویش مشاهده می کند، با هیجان خاصی می گوید: آقا بفرمایید! مرحوم اصفهانی می گوید: مأموریت ما تا همین جا بود، آن گاه پاکتی به دست وی می دهد و از آن جا دور می شود، وقتی پاکت را می گشاید، با کمال تعجب می بیند مبلغی معادل پولی که باید اجاره به موجر بدهد، در آن قرار دارد.(1)(2)
**************************************
1) سید ابوالحسن اصفهانی شکوه مرجعیت، محمد اصغری نژاد، ص 66 و 67، با اندکی تغییر در عبارات و مضامین.
2) خوشایند زندگی، خویشاوند مرگ، ص 254 و 255.

نوشتن دیدگاه