در جلد دوم دارالسلام ص 54 محدث نوری (ره) می نویسد: شخصی از تحصیل داران مالیات، یکی از زوار امیرالمؤمنین (علیه السلام) را در نجف به شدت مضروب ساخت به طوری که آن مرد از زندگی خود ناامید شد، به تحصیل دار گفت: شکایتت را به امیرالمؤمنین (علیه السلام) می کنم، جواب داد: هر چه می خواهی بکن من از این حرف ها نمی ترسم. صبحگاه هنگام تشرف با اشک جاری عرض کرد: یا علی من زایر تو هستم سزاوار است زایرین خود را حفظ فرمایی، عرض نیاز به پیشگاه تو آورده ام و پناهنده به آستان مقدست شده ام، یا علی فلانی به من این چنین ستم کرده، داد مرا از او بگیر. هنگام ظهر برای بار دوم مشرف شد و حاجت خود را تکرار نموده، شامگاه نیز همین کار را کرد.
در این سه وقت کسانی که از زوار شاهد بیدادگری تحصیل دار بودند، همراه او آمین می گفتند. همان شب در خواب مردی را سوار بر اسب سفیدی دید که با تمام مشخصات او را صدا می زند. پرسید: شما کیستید؟
جواب داد: تو به زیارت من آمده ای؟ من علی بن ابی طالب (علیه السلام) خواستم دست و پای مبارکش را ببوسم. فرمود: همان جا بایست، دیگر مرا قدرتی نماند که از جا حرکت کنم فرمود: از فلانی شکایت داری؟
عرض کردم: بلی مرا برای ارادت به شما آزار کرده، فرمود: به واسطه خاطر ما از او بگذر.
عرض کردم: نمی گذرم تا سه مرتبه تکرار نمود من قبول نکردم.
در این هنگام از خواب بیدار شدم. داستان خواب را برای زایرین شرح دادم و همه گفتند: خوب است فرمان مولا را اطاعت کنی سه روز متوالی من شکایت می کردم و شامگاه همان خواب را می دیدم که حضرت می فرمود: از او به واسطه خاطر ما بگذر.
شب سوم فرمود: من مایلم از او بگذری تا پاداش یک کار خوبی که آن مرد کرده داده باشم.
پرسیدم: چه کار کرده؟
فرمود: در فلان تاریخ با عده ای به طرف بغداد می رفت عبورشان از محلی افتاد که قبه مرا مشاهده کردند، در میان این عده تا چشم او به دور نمای بارگاه من افتاد تواضع نموده از اسب پیاده شد، اینک می خواهم جبران این کارش را بکنم او از دوستان ما خواهد شد در ضمن برای تو پاداشی در قیامت ضمانت می کنم.
از خواب بیدار شدم فردا صبح او را دیدم گفت: به آقایت شکایت کردی، جوابت را نداد؟
گفتم: مولایم، جواب داد ولی فرمود: به واسطه یک کار خوبی که انجام داده ای من از تو بگذرم، آن کار این بود که تو با عده ای از دهکده سموات به طرف بغداد می رفتی، همین که چشمت به قبه منوره علی (علیه السلام) افتاد از اسب پیاده شدی و مقدار زیادی از نظر احترام و تواضع پیاده راه پیمودی تا محلی که قبله را دیگر نمی دیدی در ضمن آن جناب اجداد تو را به این نام و نشان یک به یک به من فرمود.
تحصیل دار پیش آمد که دست و پای مرا ببوسد، گفت: به خدا هر چه فرموده درست است از من عذر خواست و به میمنت این سعادت که او را نصیب شده بود هزار دینار بین زوار تقسیم نموده، آن ها را ضیافت شایانی کرد.(1)
**************************************
1) پند تاریخ، ج سوم، ص 17 - 15.

نوشتن دیدگاه