یکی از علمای فارس به تهران آمده بود در مسافرخانه پول هایش را می دزدند، او هم هیچ کس را نمی شناخته و مانده بود که چه بکند، به فکرش می رسد که برای تهیه پول، فرمان امیرالمؤمنین (علیه السلام) به مالک اشتر را روی یک کاغذ اعلا با یک خط عالی بنویسد و به صدر اعظم وقت هدیه بکند تا هم او را ارشاد کرده باشد و هم خود از گرفتاری رها شود.
این عالم محترم خیلی زحمت می کشد و فرمان را می نویسد، وقت می گیرد و می رود. صدر اعظم می پرسد: این چیست؟
می گوید: فرمان امیرالمؤمنین (علیه السلام) به مالک اشتر است. صدر اعظم تأملی می کند و بعد مشغول کارهای خودش می شود، این آقا مدتی که می نشیند و بعد می خواهد برود، صدر اعظم می گوید: نه، شما بنشینید، این مرد محترم باز می نشیند. مردم می آیند و می روند. آخر وقت می شود، بلند می شود برود می گوید: نه آقا شما بفرمایید. همه می روند غیر از نوکرها، باز می خواهد برود، می گوید: نه شما بنشینید من با شما کاری دارم. به فراش می گوید: این را برای چه نوشتی؟
می گوید: چون شما صدراعظم هستید فکر کردم که اگر بخواهم به شما خدمتی بکنم، هیچ چیز بهتر از این نمی شود که فرمان امیرالمؤمنین (علیه السلام) را که دستور حکومت است و موازین اسلامی حکومت است برای شما بنویسم. صدر اعظم می گوید بیا جلو و یواشکی از او می پرسد: آیا خود علی به این عمل کرد یا نه؟ عالم می گوید: بله، عمل کرد.
می گوید: خودش که عمل کرد جز شکست چه نتیجه ای گرفت؟ چه چیزی نصیبش شد که حالا تو این را آورده ای که من عمل کنم؟
آن مرد عالم گفت: تو چرا این سؤال را جلوی مردم از من نپرسیدی و صبر کردی همه مردم رفتند؟ حتی نوکرها را بیرون کردی و من را آوردی نزدیک و یواشکی پرسیدی؟ از چه کسی می ترسی؟ از این مردم می ترسی. تو از چه چیز مردم می ترسی؟ غیر از همین علی است که در فکر مردم تأثیر کرده؟ الآن معاویه کجاست؟ معاویه را لعنت می کنی. پس علی شکست نخورده، باز هم امروز منطق علی است که طرفدار دارد، باز هم حق پیروز است.
این یک مثل بود ولی بیانگر واقعیت است.(1)
**************************************
1) حق و باطل، ص 59 و 60.

نوشتن دیدگاه