كسانى كه در راه خداوند بذل مال مى كنند ولى به دنبال آن منت مى گذارند يا كارى كه موجب آزار و رنجش است مى كنند در حقيقت با اين عمل ناپسند اجر و پاداش خود را از بين مى برند.
كسى كه چيزى را به ديگرى مى دهد و منّتى مى گذارد، و يا با آزار خود او را شكسته دل مى سازد، در حقيقت چيزى به او نداده است ، زيرا اگر سرمايه اى به او داده ، سرمايه اى هم از او گرفته است، و چه بسا آن تحقيرها و شكست هاى روحى به مراتب بيش از مالى باشد كه به او بخشيده است .
بنابراين اگر چنين اشخاصى اجر و پاداشى نداشته باشند كاملا طبيعى و عادلانه خواهد بود، بلكه مى توان گفت: چنين افراد در بسيارى از موارد بدهكارند نه طلبكار، زيرا آبروى انسان به مراتب بالاتر از مال و ثروت است .
شرط هفتم : انفاق و صدقه بايد توأم با اخلاص و خلوص نيت باشد، و آن را با ريا مخلوط نكنند.
خداوند متعال مى فرمايد: (ينفقون أموالهم ابتغاء مرضات الله ؛ كسانى كه اموالشان را براى جلب خشنودى خدا انفاق مى كنند).(1)
و هم چنين در قرآن آمده است: (و الذين ينفقون أموالهم رئاء الناس و لا يؤمنون بالله و باليوم الاخر...؛ و آن ها كسى هستند كه اموال خود را براى نشان دادن به مردم انفاق مى كنند و ايمان به خدا و روز رستاخيز ندارند(چرا كه شيطان رفيق و همنشين آن ها است .)(2)
**********************************
1- قرآن مجيد، سوره بقره ، آيه 265.
2- سوره نساء، آيه 38.

نوشتن دیدگاه