می روی با فرق خونین پیش بازوی کبود
شهر بی زهرا که مولا! قابل ماندن نبود

با وضو آمد به قصد لیله الفرقت، علی
ابن ملجم درشب احیاء چه قرآنی گشود

مسجد کوفه کجا، پشت در کوچه کجا
ضربت کاری که خوردی، یاعلی! آن ضربه بود

دور محرابت نمی‌ بیند ملائک را مگر؟
با چه رویی دارد این شمشیر می‌ آید فرود

ساقیا در سجده هم جام شهادت می‌ زنی
اولین مستی که می‌ خوانی تشهد در سجود

کینه‌ ای از ذوالفقارت داشت گویی در دلش
تا چنین فرق تو را وا کرد شمشیرِ حسود

رسم شد شق القمر کردن میان کوفیان
از همین شمشیر درس آموخت عاشورا ، عمود

در وداعت با حسین اشک تو جاری می‌ شود
دیده‌ ای گویا از اینجا خیمه‌ ها را بین دود

بین فرزندانی اما این حسینت را غریب
می‌ کشندش با لبان تشنه در بین دو رود

با یتیمان آمدم پشت سرای زینبت
شیر آوردم پدر جان! دیر آوردم ،چه سود؟

شاعر : قاسم صرافان

نوشتن دیدگاه