غيبت دوازدهمين پيشواى مسلمين حضرت مهدى عليه السلام ، امرى ناگهانى و غير منتظره نبوده، بلكه عوامل متعدّدى به شناخت قبلى اين پديده توسط مسلمانان، كمك مى كرده است:
1ـ غيبت هاى دراز مدت و كوتاه مدت پيامبران پيشين سلام اللّه عليهم، و نهانى هاى متعدد شخص پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه وآله وسلم كه طى مباحث قبلى اجمالا ذكر گرديد.
آشنايى مردم با تاريخ اديان گذشته و كيفيت حصول چنين غيبتهايى در آن دورانها، پذيرش غيبت حضرت مهدى عليه السلام را، براى آنان آسان مى ساخت.
2ـ انبوهى از روايات مستند و صحيح، در آگاه سازى مؤمنين نسبت به چگونگى زندگى و امامت نهمين فرزند از نسل امام حسين عليه السلام كه به بيانهاى گوناگون از زبان پيامبرصلى الله عليه وآله وسلم و ساير معصومين، حصول غيبتى طولانى براى او را مورد تأكيد قرار مى دادند.
در اين مورد تنها در كتاب «كمال الدين و تمام النعمة» بيش از (150) حديث جمع آورى شده و طى چهارده باب، از باب (24) تا باب (38)، تحت عنوان هاى «ما اخبر به النبى صلى الله عليه وآله وسلم من وقوع الغيبة» و «ما أخبر به أمير المؤمنين عليه السلام من وقوع الغيبة» و... «ما اخبر به العسكرى عليه السلام من وقوع الغيبة» بطور جداگانه، فرمايشات هريك از معصومين عليهم السلام پيرامون غيبت و لزوم آمادگى مردم ذكر گرديده است.
3ـ كيفيت زندگانى دو امام بزرگوار شيعه، امام هادى عليه السلام و امام حسن عسكرى عليه السلام را، مى توان مقدّمه اى عينى و عملى براى آماده سازى مردم، جهت غيبت حضرت مهدى عليه السلام به شمار آورد. به عبارت ديگر، زندگى اجبارى آن دو امام مظلوم در محاصره نيروى دشمن و در شرايط دشوار شهر محل تبعيد شان ـ سامرّا ـ ارتباط ايشان را با مردم و حتّى شيعيان و خواص اصحاب خود، آنچنان تقليل داده بود كه بطور طبيعى شكلى از نهان زيستى و غيبت را تداعى مى كرد.

نوشتن دیدگاه