ƒإِنَّ الاِْنْسانَ لَفِى خُسْرٍ
ترجمه :[1]

تفسير :
جواب قسم است و انسان بر حسب طبيعت كه داراى قواى شهويه و غضبيه و وهميه است و حب شهوات و هواى نفس و حب جاه و مال و كِبر و نِخوت و زخارف دنيوى و اغواى شياطين و رفقاى سوء و معايب ديگر او را به كلى از آخرت بازمى‌دارد و تمام توجهش به دنياست، و (خُسْرٍ) خسران و زيان است كه در تجارت اضافه بر اينكه سود نبرده و سرمايه را هم از دست داده، مديون هم شده كه گفتند: «الدُنيا مَزرَعَةُ الاْخِرَةِ»[2] . و گفتند: «الدُّنْيا دارُ عَمَلٍ، وَ الاْخِرَةُ دارُ جَزاءٍ»[3] ، و از همين جهت بود كه  
 
ملائكه عرض كردند: (أَ تَجْعَلُ فِيها مَنْ يُفْسِدُ فِيها وَ يَسْفِکُ الدِّماءَ)[4]  الآية، ولى ملائكه
استثنا را نمى‌دانستند كه خدا فرمود: (إِنِّى أَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُونَ)[5]  و آن استثناء اين است
كه مى‌فرمايد :
 

[1] .  واى بر هر بدگوى عيبجويى.
[2] .  ر.ك: كتاب سُلَيم بن قيس: ج1، ص161؛ تقريب المعارف «حلبى»: ص399 و بحارالأنوار: ج8،ص296. در اين منابع وساير منابع ديگر اهل تابوت دوازده نفر ذكر شده است.
[3] .  ر.ك: التسهيل لعلوم التنزيل: ج2، ص512 و اضواء البيان: ج9، ص100.
[4] .  ر.ك: تفسير سمعانى: ج6، ص280 و تفسير التبيان: ج10، ص407.
[5] .  ر.ك: الدر المنثور: ج6، ص392 و بحارالأنوار: ج82، ص245.

نوشتن دیدگاه