آيه (28)      
ƒارْجِعِى إِلى رَبِّکِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً
ترجمه :[1]

تفسير :
]خطاب خداوند به بنده با ايمان[
بعضى گفتند: اين خطاب حين الموت است[2]  و رجوع مستلزم يك آمدنى هست
و مخاطب ملك الموت و ملائكه هستند كه آمدى به دنيا فعلاً برگرد. لكن به قرينه آيات بعد «فى عبادى و جنتى» مخاطب ذات اقدس حق است و خطاب به نفس است كه همان نحوى كه روح ملكوتى مجرد آمد و به اين بدن خاكى در دنيا تعلق گرفت، حال از دنياى پست و رذل بى‌اعتبار برون آى به سوى رحمتِ واسعه الهيه و مثوبات و تفضّلات بى‌نهايت خداوندى: (ارْجِعِى إِلى رَبِّکِ)
در اين قفس نه سزاى چو من خوش الحانم         روم به روضه رضوان كه مرغ آن چمنم
(راضِيَةً) اما در دنيا چون نفس مطمئنه مى‌داند كه تمام افعال الهى موافق حكمت و عين صلاح است. در تمام حالات خشنود و خرسند است، فقر باشد يا غنا، صحت باشد يا مرض، نعمت باشد يا بلا.
در بلا خوش مى‌كشم لذات او         مات اويم مات اويم مات او
آنچه آن خسرو كند شيرين بود. اما در آخرت مورد تفضّلات


و عنايات الهى از حين موت بشارت‌هاى ملائكه و راحتى قبض روح


و استقبال ملائكه و زيارت انوار مقدسه محمد 9 و آل ]او[ و ادامه


تا صحراى محشر اصحاب يمين، پاى منبر وسيله[3] ، زير لواى


   
حمد[4]  با صورت نورانى، كنار حوض كوثر، حساب يسير، نامه به دست راست و غير    
اين‌ها ]كه[ كمال رضايت و خشنودى را دارد.
 
]رضايت خداوند و بنده با ايمان از يكديگر[
(مَرْضِيَّةً) خداوند هم از اين بنده راضى است كه فوق جميع درجات بهشت و نِعَمِ آن رضاى الهى است، چنانچه مى‌فرمايد: (وَعَدَ اللهُ الْمُوْمِنِينَ وَ الْمُوْمِناتِ جَنّاتٍ تَجْرِى مِنْ تَحْتِهَا الاَْنْهارُ خالِدِينَ فِيها وَ مَساكِنَ طَيِّبَةً فِى جَنّاتِ عَدْنٍ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللهِ أَكْبَرُ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ)[5] ، حتى دارد در بهشت پس از تمام نِعَمِ الهى خطاب مى‌رسد :  
آيا توقع ديگرى داريد؟ عرض مى‌كنند: «رَبَّنا رِضاک»[6] .

[1] .  لواى حمد : پرچم و عَلَم پيامبر در روز قيامت است كه هفتاد تكه دارد. اولين كسى كه وارد بهشتمى‌شود (امام على  7) آن را به دست دارد و هر تكه آن از خورشيد و ماه گسترده‌تر است و بر آنسه جمله نوشته شده است: 1. بسم الله الرحمن الرحيم 2. الحمد لله رب العالمين 3. لا اله إلّا الله،محمد رسول الله، على ولى الله.ينابيع المودة: ج1، الباب16، ص250، ح4؛الامام على بنابى‌طالب  7«احمد رحمانى همدانى»:ص77 و چهارده نور پاك«عقيقى بخشايشى»:ج5، ص627.
[2] .  خداوند به مردان و زنان با ايمان باغ‌هايى وعده داده است كه از زير درختان آن نهرها جارىاست . در آن جاودانه خواهند بود، و نيز سراهايى پاكيزه در بهشت‌هاى جاودان به آنان وعده دادهاست و خشنودى خدا بزرگتر است. اين است همان كاميابى بزرگ. سوره توبه: آيه 72.
[3] .  پروردگارا، رضاى تو. ر.ك: تفسير عياشى: ج2، ص96، ح88 و بحارالأنوار: ج8، ص141، ح57.
[4] .  و در ميان بندگان من درآى.
[5] .  و در ميان بندگان من درآى يعنى محمد و اهل بيت او. ر.ك: كافى: ج3، ص128، ح2 وبحارالأنوار: ج6، ص196، ح49.
[6] .  ر.ك: فضائل الشيعة: ص29.

نوشتن دیدگاه