آن حضرت نزديك طلوع فجر، روز جمعه، نيمه ماه شعبان، سال 254 هجرى قمرى(2) در شهر سامراء به طور مخفى وپنهان از ديد عموم، پا به عرصه وجود نهاد.
نام: م ح م م د(3) صلوات اللّه وسلامه عليه؛ وعجّل اللّه تعالى فى فرجه الشّريف.(4)
كنيه: ابوالقاسم، ابوجعفر و....
لقب: بيش از نهصد لقب براى حضرتش ذكر كرده اند كه در كتب مختلف موجود مى باشد از آن جمله: مهدى، حجّت، منتقِم، بقية اللّه الا عظم، قائم آل محمّد، صاحب الزّمان و....
پدر: امام حسن عسكرى صلوات اللّه وسلامه عليه.
مادر: به نام هاى نرجس، مليكه، ريحانه، صيقل وسوسن معروف است.
نقش انگشتر: (أنَا حُجَّةُ اللّهِ وخاصَّتُهُ).
دربان: چهار نفر به نام هاى عثمان بن سعيد، محمّد بن عثمان، حسين بن روح، علىّ بن محمّد سمرى، در غيبت صغرى وكالت ووساطت حضرت را بر عهده داشته اند.
جريان ولادت آن حضرت، همانند حضرت موسى كليم عليه السلام در كنار كاخ طاغوت زمان، مخفى وپنهان از ديد جاسوس ها وعموم مردم انجام گرفت.
حضرت داراى دو غيبت بوده است: يكى غيبت صغرى - كه حدود هفتاد وپنج سال به طول انجاميد - وديگرى غيبت كبرى مى باشد - كه تقريبا از سال 330 هجرى قمرى شروع شد.
و از آن زمان به بعد براى حضرت، وكيل ونائب خاصّ معرّفى ومعيّن نشده است، بلكه مجتهدين جامع الشّرايط - به عنوان وكيل ونائب عامّ - امور جامعه را بر عهده داشته ودارند.
آن حضرت در همين جامعه، بين افراد رفت وآمد ودر مجالس به صورت ناشناس شركت مى نمايد؛ ونيز همه را مى بيند وشاهد اعمال همگان خواهد بود.
ولى ديگران هم گرچه او را مى بينند، امّا شخص حضرتش را نمى شناسند كه كدام يك از اشخاص مى باشد.
افراد بسيارى در غيبت كبرى به محضر مباركش شرفياب شده اند وكسب فيض كرده اند.
علائم ونشانه هاى متعدّد وگوناگونى جهت ظهور وقيام آن حضرت، توسّط معصومين عليهم السلام بيان ومطرح شده است، كه در كتاب هاى مختلف اهل سنّت وشيعه به طور مشروح ومبسوط مذكور مى باشد.
وقتى حضرت در مكّه معظّمه ظهور نمايد، 313 نفر از اصحاب وفرماندهان او از اطراف وشهرهاى مختلف در كنار كعبه الهى جمع شوند ودر دست هر كدام شمشيرى خواهد بود.
و سپس منادى بين زمين وآسمان گويد: اين مهدى موعود است كه ظهور كرده وبه شيوه حضرت داوود وسليمان عليهماالسلام قضاوت خواهد نمود وبيّنه وشاهد، لازم ندارد.
طبق آنچه در روايات آمده است: حكومت آن حضرت بين هفت تا نُه سال به طول خواهد انجاميد.(5)
مدّت امامت: حضرت بنابر مشهور بين روايات، روز جمعه، نُهم ربيع الاوّل، سال 260 هجرى قمرى پس از شهادت پدر بزرگوارش، در سنين پنج سالگى به منصب ومقام عظمى ووالاى امامت وخلافت نائل گرديد.
و از آن زمان تاكنون حدود 1157 سال مى باشد ودر آينده تا هر لحظه كه خداوند متعال اراده نمايد، امامت وهدايت جامعه را به عهده خواهد داشت.
مدّت عمر: آن حضرت حدود پنج سال، هم زمان با پدر بزرگوارش حضرت ابومحمّد، امام حسن عسگرى عليه السلام بوده وپس از آن تا اين زمان - كه روى هم 1162 سال باشد - عمر پربركت آن حضرت مى باشد ودر آينده تا هر زمان كه خداوند بخواهد، تداوم خواهد يافت.
نماز امام زمان عليه السلام دو ركعت است، كه در هر ركعت سوره حمد يك مرتبه وچون به جمله (إيّاك نعبد وايّاك نستعين) برسد، صد مرتبه آن را تكرار نمايد؛ وبعد از سوره حمد، يك مرتبه سوره توحيد خوانده مى شود، همچنين هر يك از ذكر ركوع وسجود را هفت مرتبه بگويد.
و چون سلام نماز را دهد، تسبيح حضرت زهراء عليها السلام را بگويد ودر بعضى عبارات آمده است كه بعد از آن، نيز صد مرتبه صلوات بر محمّد وآل محمّد فرستاده شود.
و بعد از آن، حوائج مشروعه خود را از خداوند طلب نمايد.(6)
پاورقی:
(2) مطابق با بيست ودوّم مرداد ماه، سال 247 هجرى شمسى مى باشد.
(3) نام ولقب مبارك آن حضرت به عنوان امام (محمّد، مهدى) عليه السلام طبق عدد حروف اءبجد كبير - 92، 59 - مى باشد.
(4) طبق احاديث وارده: گفتن نام صريح امام زمان عليه السلام در زمان غيبت حرام وغيرمجاز است، كه بعضى از آن احاديث، ضمن چهل حديث منتخب خواهد آمد.
(5) شخصى از امام جعفر صادق عليه السلام سؤ ال نمود كه امام زمان عليه السلام چند سال حكومتش به طول مى انجامد؟
حضرت فرمود: هفت سال، روزها وشبهايش به اندازه اى طولانى مى گردد كه يك سال آن مساوى است با ده سال از سالهاى دوران شما، پس مجموع حكومت آن حضرت هفتاد سال از سالهاى شما خواهد بود. غيبة طوسى: ص 474، ح 497، إعلام الورى: ج 2، ص 290.
ودر بعضى روايات آمده كه مدّت حكومت حضرت 309 (سيصد ونُه) سال خواهد بود. توضيح در اوّلين پاورقى داستان 24 موجود است.
(6) ولادت وديگر حالات حضرت برگرفته شده است از:
اصول كافى: ج 1، تهذيب الا حكام: ج 6، تاريخ اهل البيت عليهم السلام، مجموعة نفيسة، اءعيان الشيعه: ج 2، كشف الغمّة: ج 2، ينابيع المودّة، بحارالا نوار، جمال الاُسبوع، دعوات راوندى، إعلام الورى طبرسى: ج 2، دلائل الا مامة و....
