56     «فِيهِنَّ قاصِراتُ الطَّرْفِ لَمْ يَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَ لا جَانٌّ»
57     «فَبِأَىِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ»

ترجمه:
56. در آن فراش‏ها حوريانى هستند كه فقط نگاه به زوج خود مى‏كنند و قصر
مى‏كنند نگاه خود را به زوج و به غير او نظر نمى‏كنند و طمع نمى‏كنند. نزديكى نكرده
آن‏ها را قبل از زوج خود احدى نه از انس و نه از جنّ[1].
تفسير:
[صفات حوريان بهشتى]
«فِيهِنَّ» نظر به اينكه به طريق جمع فرموده ظاهر اين است كه مرجع ضمير
«فيهنّ» به فرش بر مى‏گردد نه به «جنّتين»، چنانچه در جاى ديگر مى‏فرمايد در همين
سوره چند آيؤ بعد: «حُورٌ مَقْصُوراتٌ فِى الْخِيامِ»[2] كه اصلاً از حجله‏گاه خود بيرون
نمى‏آيند كه چشم ديگرى به آن‏ها نيفتد.
«قاصِراتُ الطَّرْفِ» به خلاف حورى‏هاى دنيا كه خود را به تمام زينت آرايش
مى‏كنند و به هر كس و ناكس نمايش مى‏دهند. در حديث داريم كه پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله از فاطمؤ
زهرا عليها سلام اللّه‏ پرسيدند: چه صفتى از براى زن بهترين صفات است؟ عرض كرد:
آن كه در مدّت عمر چشمش به نامحرم نيفتد و چشم نامحرم هم به او نيفتد[3].
«لَمْ يَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَ لا جَانٌّ» «طمث» اطلاق بر نكاح و نزديكى مى‏شود
و بر حيض و بر دم بكارت. حورى‏هاى بهشت نه احدى قبل از زوج خود نزديكى
كرده آن‏ها را، نه انس و نه جن و نه حيض مى‏شوند و نه دم بكارت دارند. هميشه باكره
هستند. يك ثيّبه[4] در بهشت وجود ندارد.

*    *    *

[1] .  ترجمه ديگر: در آن باغ‏ها، دلبرانى فروهشته نگاهند كه دست هيچ انس و جنّى پيش از ايشان به
آن‏ها نرسيده است56 پس كدام يك از نعمت‏هاى پروردگارتان را منكريد؟57.
 
[2] .  ر. ك: آيه 72 ، همين سوره .
 
[3] .  ر.ك: مكارم الاخلاق «طبرسى»: ص233؛ كشف الغمة: ج2، ص94؛ العُدَد القوية: ص225؛ وسائل
الشيعة: ج20، ص66، ح7 و بحارالأنوار: ج43، ص54، ضمن ح48.
 
[4] .  رفع بكارت شده.

نوشتن دیدگاه