41     «يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيماهُمْ فَيُؤخَذُ بِالنَّواصِى وَ الْأَقْدامِ»
42     «فَبِأَىِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ»

ترجمه:
41. شناخته مى‏شوند مجرمين به سيما و صورت خود، پس گرفته مى‏شوند به
ناصيه و قدم‏ها[1].
 
تفسير:
[مختلف بودن حالات و سيماى اهل محشر]
سيماى اهل محشر و صورت‏هاى آن‏ها مختلف است، چنانچه مى‏فرمايد: «يَوْمَ
تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَ تَسْوَدُّ وُجُوهٌ فَأَمَّا الَّذِينَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَ كَفَرْتُمْ بَعْدَ إِيمانِكُمْ فَذُوقُوا الْعَذابَ
بِما كُنْتُمْ تَكْفُرُونَ * وَ أَمَّا الَّذِينَ ابْيَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِى رَحْمَةِ اللّه‏ِ هُمْ فِيها خالِدُونَ»[2].
«يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ» نايب فاعل است ولى فاعل را ذكر نفرموده. بعضى توهّم
كردند كه خداوند متعال است و اين توهم فاسد است و اخبار زيادى بر ردّ او داريم كه
بر خدا چيزى مجهول نيست كه معرفت پيدا كند[3] بلكه بر ملائكه و انبيا و ائمؤ اطهار

هم مجهول نيست، بلكه اهل محشر معرفت پيدا مى‏كنند و مجرم را از غير مجرم
مى‏شناسند چون «يَوْمَ تُبْلَى السَّرائِرُ»[4] است و در اخبار دارد در زمان ظهور قائم  عليه‏السلام
سيماى مجرمين تغيير پيدا مى‏كند كه تمام مى‏شناسند[5] و مانعى ندارد كه اين هم يكى
از مصاديق باشد و يكى از مصاديق دورؤ رجعت، بلكه در همين دنيا اگر چشم بصيرتى
باشد از گرفتگى صورت استكشاف مى‏شود كه كافر است يا فاسق و فاجر و همچنين
صورت علما و صلحا را مشاهده مى‏كند نورانى: «يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيماهُمْ»،
«فَيُؤخَذُ بِالنَّواصِى وَ الْأَقْدامِ» با غل و زنجير و دستبند و پاى‏بند آن‏ها را مى‏گيرند
و به سوى جهنّم مى‏برند كه خطاب مى‏رسد: «خُذُوهُ فَغُلُّوهُ * ثُمَّ الْجَحِيمَ صَلُّوهُ * ثُمَّ فِى
سِلْسِلَةٍ ذَرْعُها سَبْعُونَ ذِراعاً فَاسْلُكُوهُ»[6].

[1] .  ترجمه ديگر: تبهكاران از سيمايشان شناخته مى‏شوند و از پيشانى و پايشان بگيرند41 پس كدام
يك از نعمت‏هاى پروردگارتان را منكريد؟42
 
[2] .  و در آن روزى كه چهره‏هايى سپيد، و چهره‏هايى سياه گردد. اما سياهرويان به آنان گويند: آيا بعد
از ايمانتان كفر ورزيديد؟ پس به سزاى آنكه كفر مى‏ورزيديد اين عذاب را بچشيد. و اما سپيدرويان همواره در رحمت خداوند جاويدانند. سوره آل عمران: آيات 106 - 107.
 
[3] .  ر.ك: بصائر الدرجات: ص376؛ الاختصاص: ص304 و بحارالأنوار: ج51، ص59، ح54.
 
[4] .  آن روز كه رازها همه فاش شود. سوره طارق: آيؤ 9.
 
[5] .  الغيبه«نعمانى»: ص249؛ تأويل الآيات: ج2، ص639 و تفسير البرهان: ج7، ص393 - 394، ح 1 - 2.
 
[6] .  گويند: بگيريد او را و در غُل كشيد. آنگاه ميان آتشش اندازيد. پس در زنجيرى كه درازى آن هفتاد گز است وى را در بند كشيد. سوره حاقّة: آيات 30 - 32.

نوشتن دیدگاه