24     «فَقالُوا أَ بَشَراً مِنّا واحِداً نَتَّبِعُهُ إِنّا إِذاً لَفِى ضَلالٍ وَ سُعُرٍ»

ترجمه:
24. پس گفتند: آيا بشرى را از جنس خودمان تنها متابعت كنيم او را؟ در اين
صورت محققاً ما هرآينه در ضلالت و گمراهى و در زحمت و شدّت و گرفتارى و عذاب
وارد مى‏شويم[1].
 
تفسير:
[دليل غير عقلانى، قوم ثمود براى باقى ماندن بر شرك]
گويا اين‏ها منكر نبودند كه مى‏شود رسول بشر باشد و اشكال آن‏ها در اين بود كه

به قول يك نفر چگونه دست برداريم از آلهؤ خود[2] كه آبا و اجداد ما پرستش
مى‏كردند. در موضوعات خارجيّه قول يك نفر حجّت نيست، چه رسد در امر دين، آن
هم چنين امرى به اين بزرگى. اگر قول او را بپذيريم ما در ضلالت مى‏افتيم و به عذاب
و شدّت و سختى دچار مى‏شويم: «فَقالُوا أَ بَشَراً مِنّا واحِداً نَتَّبِعُهُ إِنّا إِذاً لَفِى ضَلالٍ
وَ سُعُرٍ» لكن غافل به اينكه در امر دين قول جماعت هم اعتبار ندارد، مثل آباى آن‏ها
كه پرستش آلهه مى‏كردند، بايد از روى مدرك و دليل و حجّت باشد. چه يك نفر باشد
يا هزار نفر و خداوند كه ارسال رسول مى‏كند با مدرك و دليل ارسال مى‏فرمايد به
اعطاى معجزه به دست او كه نشانى باشد كه فعل الهى كه از قدرت بشر خارج است. لذا
حضرت صالح بى‏مدرك مدّعى رسالت نشد. به ناقه و فصيل[3] متمسّك شده، مع ذلك
تكذيب كردند او را و گفتند:

[1] .  ترجمه ديگر: و گفتند: آيا تنها بشرى از خودمان را پيروى كنيم؟ در اين صورت ما واقعاً در
گمراهى و جنون خواهيم بود.
 
[2] .  به تعبير ديگر: چگونه پيرو گفته يك شخص از خودمان شويم و از خدايان خود دست بكشيم؟
 
[3] .  ناقه: ماده شتر.  فصيل: بچه شتر.

نوشتن دیدگاه