غيبت صغرى از سال 260 هجرى تا سال 329 هجرى به طول انجاميد.
غيبت امام (عليه السلام) را نمى توان به دورى امام مهدى (عليه السلام) از جامعه ودشواريهاى پيچيده آن تفسير کرد، بلکه مهدى (عليه السلام) رهبرى بود بى همتا که با شعور سرشار، دردها وآرزوهاى امت خود وپايگاههاى مردمى خويش را احساس ميکرد وبا فکر وعمل وانديشه به آنها پاسخ ميگفت وآن، بنا به مقتضيات وضع ومصلحت اسلام بود.
امام مهدى (عليه السلام) با بعضى از ياران نزديک خود بطور مستقيم تماس ميگرفت وبه آنان توصيه مى فرمود که مشاهدات خود را در ميان مردم تبليغ کنند وسفارش ميکرد که مکان وساير خصوصياتى را که راه وصول به سوى او را براى مقامات دولتى آسان ميساخت، پنهان دارند. او (عليه السلام) بيشتر مسايل را که به او ميرسيد از طريق وکيلان وسفيران خود که مورد اعتماد او بودند، پاسخ ميداد، فقط با کسانى که اخلاص شان محرز ميشد ويقين ميکرد که راز او را فاش نميکنند تماس مى گرفت.
براى کسانى غير از نواب وسفيران او مشکل بود که به ديدار او (عليه السلام)
دست يابند وتوصيه مى فرمود که مبادا نام او را به صراحت بر زبان آورند بلکه با اسم مستعار، وبى آنکه به وى اشارتى شود، از او نام برند، مانند:
قائم، عزيم، حجت، صاحب الزمان ومانند اينها. زيرا اگر به نام او پى مى برند، آن را افشاء واعلام ميکردند واگر مکان او را مى يافتند ديگران را به آن مکان راهنمائى مى نمودند. امام (عليه السلام) در هر فرصتى مکان خود را تغيير ميداد، بى آنکه نظرها را جلب کند.

نوشتن دیدگاه