پس از ولادت امام مهدى (عليه السلام) پدر در قبال فرزند با دو وظيفه هماهنگ روبرو گرديد:
1 - ثابت کردن وجود مهدى (عليه السلام) در برابر تاريخ ودر برابر امت اسلام ومقابل طرفداران وپيروانش، با احتياطى که در مقابل حکومت مرعى ميداشت بى آنکه اين پنهانکارى واحتياط طورى باشد که وادار به مخفى کردن کامل او باشد وبه محو کردن نامش وانکار وجودش منجر گردد. وبالاخره به استدلال واقامه حجت به وجود مهدى (عليه السلام) نزد پيروان خاص وعموم مسلمانان ورد کردن ادعاهائى که مبتنى بر عدم وجود مهدى (عليه السلام) بود يا مدعى بود که امام عسکرى (عليه السلام) را فرزندى نيست.
2 - برنامه ريزى وطرح نقشه براى پشتيبانى از مهدى (عليه السلام) در مقابل کوششهائى که براى تعقيب وقتل او از طرف مقامات دولتى که توجه بسياربه او معطوف ميداشتند، مى شد. نيز مقابله با کوششهاى مرگزاى دولت وبسيج همه نيروها وجاسوسان وخبر گذاران براى ست يافتن به او. زيرا، ولادت او (عليه السلام) به معناى حکم مرگ نظام موجود ورسوا کردن وفاش ساختن برنامه هاى آنان ونشان دادن انحرافشان از فرمانهاى اسلام به شمار ميرفت.
هر اندازه دقت واحتياط امام عسکرى (عليه السلام) براى صورت تحقق دادن به دو هدف مزبور يا دو وظيفه مشروح روياروى فرزندش افزايش مى يافت، بيشتر در معرض تعقيب دولت ومراقبت دائمى آنان قرار ميگرفت وبه اين اعتبارکه قائد اسلام بود وپايگاههاى مردمى گسترده مسلمانان را زير نظر وفرمان داشت ونماينده جبهه معترض ومخالف با قدرت حاکم آنروز بود، دائم زير نظر وتوجه دولت وجاسوسان او بسر مى برد.
از اينجا بود که برنامه ريزى امام (عليه السلام) در پشت سر گذاشتن آن تنگناهابه سلامت، يا ترک کردن علنى نمودن وآشکار ساختن تولد فرزندش (عليه السلام) بود.
ولادت امام مهدى (عليه السلام) طورى اتفاق افتاد که گوئى اصولا - هيچ چيز روى نداده است حتى خدمتکار خانه امام (عليه السلام) نيز متوجه نشد وهيچ نفهميد.(4)
توفيق امام (عليه السلام) به پنهان کردن مساله تولد فرزندش مساله اى مهم بود.
ولادت وى را پنهان داشت واو را از ياران ودوستان جز بوسيله مراسله، در پرده نگاه داشت. پايگاهها ودوستان، با انديشه در پرده بودن وپيوند داشتن با امام از راه نظام نوابى وتسلسل هرمى که از راس به قاعده مى رسيد، عادت کردند.
نيز سرگرم شدن دولت به مساله جنبش (زنگ) (صاحب الزنج) به سال 255 هجرى، به امام عسکرى مساعدت کرد تا اين قضيه را مستور بدارد.
تا اينجا امام عسکرى (عليه السلام) توانست فرزندش را از حمله وقهر وغضب حکومت واز هر که در حول وحوش آن وجود داشت حمايت فرمايد.
امام (عليه السلام) هر کس را که از امر ولادت فرزندش مهدى (عليه السلام) آگاه ميگرديد، ملزم مى ساخت که قطعا آن را کتمان کند. امام عسکرى به احمد بن اسحاق نوشت: (ما را مولودى متولد شده است. بايد اين امر را نزد خود پوشيده بدارى واز همه مردم مکتوم نمائى).(5) وتاکيد ميفرمود که هيچکس نبايد ازنام او (عليه السلام) وآگاه شود وآگاهى بر آن حرام است.
عثمان بن سعيد عمرى به هر کس که از نام امام (عليه السلام) مى پرسيد، ميگفت:
(زنهار که درين باب پى جوئى کنى).(6)
امام (عليه السلام) بسى احتياط ميکرد ونام او را نمى برد وبه اسم تصريح نمى فرمودو تنها به اين گفته بس ميکرد که: (هذا صاحبکم). اما نام او را به عده بسيار اندکى از اصحاب گفته بود.
به نظر امام، آن اندازه اطلاع کافى بود، اگر چه نام مجهول وغير علنى بود. بعلاوه کافى بود که به وجود امام ايمان داشته باشند تا بتوانند در احکام ومشکلات به او رجوع کنند واين امر وقتى به وجود شخص امام آگاه بودند ورابطه با امام از طريق سفيران امام ممکن بود، به دانستن نام او (عليه السلام) احتياج نبود.
امام عسکرى (عليه السلام) چند روز پيش از وفات، بين دوستان خود در مجلسى که چهل تن از ياران وفادارش حضور داشتند واز جمله آنان محمد بن عثمان ومعاوية بن حکيم ومحمد بن ايوب... بودند به بزرگترين اعلان وافشاگرى درباره ولادت فرزندش اقدام کرد وبه آنان چنين گفت: (او بعد از من صاحب شما وخليفه شماست. او قائمى است که گردنها در انتظار، به سوى او کشيده شده است. پس وقتى زمين از ستم وناروائى پر شد، خروج ميکند وزمين را از قسط وعدل سرشار ميسازد.(7)
پاورقی:
(4) تاريخ غيبت از صدر به نقل از اکمال الدين مخطوط.
(5) همان مدرک ص 276.
(6) مدرک سابق ص 278.
(7) مدرک سابق ص 283.
