در اين باره آيات زيادى وجود دارد که برخى از آنها را ذکر مى کنيم:
(کتابٌ انزلناه اليک لتخرج الناس من الظلمات الى النور بأذن ربهم الى صراط العزيز الحميد) (ابراهيم/1)
قرآن کتابى است که ما آن را به سوى تو فرو فرستاديم تا مردم را از هر تيرگى وتاريکى برهانى وآنان را به نور برسانى؛ البته اين رهانيدن از ظلمت‌ها ورساندن به نور، به دستور واجازه پروردگار آنان مى باشد.
(الله ولى الذين آمنوا يخرجهم من الظلمات الى النور) (بقره/257)
خدا ولى کسانى است که ايمان آورده‌اند، آنها را از تاريکى ها به سوى نور مى برد.
در آيه اول، نورانى ساختن مردم را به رسول اکرم (صلى الله عليه وآله وسلم) نسبت داد ودر اين آيه به خدا؛ زيرا انسان کامل، خليفه خدا است وبه اذن واراده خدا عمل مى کند ونه به اصالت.(18)
(هو الذى بعث فى الأ‌ميين رسولاً منهم يتلوا عليهم آياته ويزکيهم ويعلمهم الکتاب والحکمه وان کانوا من قبل لفى ضلال مبين) (حج / 2)
اوست خدايى که ميان عرب اُمى پيغمبرى بزرگوار از همان مردم برانگيخت تا بر آنان آيات الهى را تلاوت کند وآنها را پاک سازد وشريعت واحکام کتاب آسمانى وحکمت الهى بياموزد با آن که پيش از اين، همه در ورطه جهالت وگمراهى بودند.
(الذين ان مکناهم فى الارض اقاموا الصلوه وآتوا الزکاه وامروا بالمعروف ونهوا عن المنکر) (حج/41)
آنها (مؤ‌منان وياوران الهى) کسانى هستند که هر گاه در زمين به آنها قدرت بخشيده‌ايم، نماز را به پا مى دارند وزکات را ادا مى کنند وامر به معروف ونهى از منکر مى نمايند.
تعبير به (مکناهم فى الارض) به معنى قدرت بخشيدن به مؤ‌منان در روى زمين است وبنابراين به تشکيل دولت وهدف ورسالت دولت ونظام سياسى در نزد مؤ‌منان اشاره دارد.(1)
(وعد الله الذين آمنوا منکم وعملوا الصالحات ليستخلفنهم فى الارض کما استخلف الذين من قبلهم وليمکنن لهم دينهم الذى ارتضى لهم وليبدلنهم من بعد خوفهم امناً يعبدوننى لا يشرکون بى شيئاً) (نور/55)
وخدا به کسانى که از شما بندگان ايمان آورد ونيکوکار گردد، وعده فرمود که در زمين خلافت دهد (وبه جاى امت‌هاى گذشته اقتدار بخشد) چنان‌که امم صالح پيامبران سلف جانشين پيشينيان خود شدند وعلاوه بر خلافت، دين پسنديده آنان را (که اسلام واقعى است) بر همه اديان تمکين وتسلط عطا کند وبه همه مؤ‌منان پس از خوف وانديشه از دشمنان ايمنى کامل دهد که مرا به يگانگى، بى هيچ شائبه شرک وريا پرستش کنند.
همان‌طور که ملاحظه مى نماييد، آيه شريفه به صراحت يکى از ثمرات تشکيل حکومت صالح را عبادت خداوند وحذف شرک دانسته است.
(وما خَلَقتُ الجِنَّ والا ًِنسَ اِ‌لا لِيَعبُدُونِ) (ذاريات/56)
جن وانس را نيافريدم مگر براى عبادت.
اگر عبادت فلسفه آفرينش انسان است، نمى تواند فلسفه تأسيس نظام سياسى اسلام نباشد.
همچنين خداوند متعال در آياتى که سرگذشت پيامبران را يادآور شده وسخنان آنان را خطاب به مردمشان نقل کرده است، اين پيام را از زبان همه آنها به مردمشان آورده است که:
(يا قَومِ اعبُدُوا اللهَ ربى وربکم).(2)
بنابراين نظام اسلامى موظف است در جهت تقرب مردم به سوى خدا ونفى موانع عبوديت تلاش کند.
پاورقی:
(18) عبد الله جوادى آملى، ولايت فقيه، ولايت فقاهت وعدالت، قم، نشر اسرا، 1378، ص 101.
(1) آيت الله ناصر مکارم شيرازى، پيام قرآن، ج 10، قم، مدرسه الامام على بن ابى طالب (عليهما السلام)، چاپ دوم، 1375، ص 35.
(2) در سوره اعراف، آيات 59، 65، 73 و85 اين پيام به ترتيب از زبان هود، صالح وشعيب آمده است. هم چنين در سوره مائده، آيه 72 از زبان مسيح خطاب به قومش آمده است. در سوره هود، آيه 50، 61 و84 از زبان هود، صالح وشعيب مجدداً تکرار شده است ودر سوره نحل، آيه 36 خداوند متعال اين پيام را پيام همه پيامبران معرفى کرده است: (ولَقَد بَعَثنا فِى کُلٍّ أُمَّه‌ٍ رَسُولاً أَنِ اعبُدُوا اللهَ).
