آقاى سيّد حبيب اللّه حسينى قمّى كه از اهل منبر قم است وآقاى حسن بقّال كه فعلاً در تهران است، با هم قرار مى گذارند كه يك سال شبهاى جمعه به مسجد جمكران بروند وحوائج خود را از حضرت بقيّة اللّه (روحى فداه) بگيرند، اين عمل را يك سال انجام مى دهند وتشرّفى برايشان حاصل نمى شود.
شب جمعه اى كه بعد از يك سال بوده، آقا حسن به آقاى سيّد حبيب اللّه مى گويد: (بيا با هم امشب هم به مسجد جمكران برويم).
آقاى سيّد حبيب اللّه مى گويد: (چون من يك سال به مسجد جمكران رفته ام وچيزى نديده ام ديگر به آنجا نمى روم).
آقا حسن زياد اصرار مى كند كه: (امشب را هم هر طور هست بيا با هم برويم، شايد نتيجه اى داشته باشد).
بالأخره حركت مى كنند وپياده به طرف مسجد جمكران مى روند در بين راه سيّد مجلّلى را مى بينند كه مانندكشاورزان (سه شاخ خرمن) روى شانه گرفته واز دورمى رود.
آنها مطمئن مى شوند كه او حضرت بقيّة اللّه (روحى فداه) است.
آقاى سيّد حبيب اللّه مى گويد: (من وقتى چشمم به آن حضرت افتاد قضيّه سيّد رشتى كه در مفاتيح نقل شده بيادم آمد. به آقا حسن گفتم: (برو واز آن حضرت چيزى بخواه).
آقا حسن جلو رفت وسلام كرد وگفت: (آقا خواهش دارم با دست مبارك خودتان دشتى به من بدهيد).
حضرت به او سكّه اى مى دهند، سپس رو كردند به من وفرمودند: (حاجت تو هم نزد آقاى بروجردى است، وقتى به قم رفتى، نزد آقاى بروجردى برو وبگو چرا از حال فلان كس كه در مصر است غافلى؟) وچند جمله ديگر كه سرّى بود به من فرمودند كه به آيةاللّه بروجردى بگويم وبعد آن حضرت تشريف بردند.
آقا حسن وقتى به سكّه نگاه كرد ديد تنها روى آن خطّى ضربدر زده اند وچيزى بر آن نوشته نشده است.
بالأخره وقتى به مسجد جمكران رفتيم وقضيّه را براى مردم نقل كرديم آنها سكّه را در ميان آب انداختند واز آن آب به قصد استشفاء آشاميدند وبه سر وصورت خود ماليدند.
من هم پس از آنكه از مسجد جمكران به قم برگشتم به منزل آية اللّه بروجردى رفتم ولى تا سه روز موفّق به ملاقات حضرت آية اللّه بروجردى در جلسه خصوصى نشدم.
روز سوّم كه خدمت آن مرحوم رسيدم بدون مقدّمه فرمودند: (سه روز است كه من منتظر تو هستم كجائى؟)
عرض كردم: (آقا موانعى بود كه موفّق به ملاقات خصوصى نمى شدم).
آية اللّه بروجردى فرمودند: (حاجت تو اين است كه مى خواهى به كربلا بروى، لذا مبلغى پول به من دادند ومن مطالبى كه حضرت بقيّة اللّه (روحى فداه) فرموده بودند به آيةاللّه بروجردى عرض كردم وآية اللّه بروجردى به آقا حسن گفتند: (چرا آن سكّه را به افراد معصيت كار وناپاك نشان مى دهى؟)
ضمناً من به آقاى بروجردى عرض كردم: (آقا شما چيزى بنويسيد كه من گذرنامه بگيرم وبه كربلا بروم).
آية اللّه بروجردى فرمودند: (تو گذرنامه نمى خواهى، فلان دعاء را بخوان واز مرز عبور كن وبه كربلا برو).
من هم همان روزها حركت كردم وبه طرف عراق رفتم، وقتى به مرز عراق رسيدم با آنكه همراهان من همه گذرنامه داشتند بيشتر از من كه گذرنامه نداشتم معطّل شدند واحدى از من مطالبه گذرنامه نكرد).
(- ملاقات با امام زمان (عليه السلام))

نوشتن دیدگاه