أَ تَدْعُونَ بَعْلاً وَ تَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخالِقِينَ

ترجمه[1] :
تفسير :
آيا پرستش مى‌كنيد و مى‌خوانيد بعل[2]  را كه خود به دست خود ساخته‌ايد و وامى‌گذاريد احسن الخالقين را.
و معنى اين نيست كه خالقى غير او باشد و اين احسن آن‌هاست، بلكه معنى اين است كه آنچه خلق فرموده و مى‌فرمايد مطابق حكمت و مصلحت است و كمال حسن را دارد كه بهتر از آن نيست و اين استفهام انكارى است، يعنى نبايد چنين باشد. بعد بيان مى‌فرمايد كه احسن الخالقين كيست كه بايد عبادت شود:

[1] .  آيا بعل را مى‌پرستيد و بهترين آفرينندگان را وا مى‌گذاريد.
[2] .  بَعْل: عنوانى عام براى خدايان اقوام سامى كه به معناى سرور و مالك است. چنين به نظرمى‌رسد كه پس از استقرار اقوام سامى‌نژاد در شمال سوريه و فلسطين و اشتغال آنان بهكشاورزى و دامدارى، بعل‌پرستى در ميان آنان رواج يافته است، زيرا ايشان بعل را اصلمذكّر در بارورى زمين مى‌دانستند و بر آن باور بودند كه اوست كه گله‌ها را در مراتعپرورش و افزايش مى‌دهد. وجود نام‌هايى مانند آذربعل، اسدروبعل، اَليان بعل و بعل‌هاىخاص نظير ملكارت(خداى شهر) كه بعلِ مخصوص شهر صور بود، از رواج بعل‌پرستى درشهرهاى مختلف فنيقيه و توابع آن حكايت دارد. در كنعان هم بعل‌پرستى مرسوم بود؛ بهتقليد از كنعانيان، عبرانيانى كه پس از آن‌ها در سرزمين كنعان استقرار يافتند و بهكشاورزى مشغول شدند نيز براى موفقيت در كاشت و افزايش محصول از خدايان بومىآن سرزمين‌ها يارى مى‌جستند و با حفظ ايمان به يَهُوَه، خداى بنى اسرائيل مانند كنعانياندر جشن‌هاى پاييزه و بهاره شركت مى‌كردند و قربانى مى‌نمودند. كاهنان بعل نيز مردم رامى‌فريفتند و با نسبت دادن بارش باران و حاصل‌خيزى زمين به بعل، عبرانيان را ازپرستش يَهُوَه باز مى‌داشتند. اين احوال و نيز اجراى آيين‌هاى پرستش بعل موجب ظهورانبياى بنى اسرائيل شد. از ميان اين كوشش‌ها، مواعظ پرشور ايلياى نبى و سرانجاممبارزات او بر ضد انبياى دروغين بعل و سپس كشتار 450 تن از آنان قابل توجه است.علاوه بر عبرانيان، بعل‌پرستى در ميان كلدانى‌ها، بابلى‌ها، آشورى‌ها و اقوام ديگر نيزرواج داشت. بر اساس كتاب عهد عتيق عبرانيان بر فراز بلندى‌ها، معابدى را براى عبوربعل‌ها بنا مى‌كرده‌اند و در درون هر يك از اين معابد، مذبحى براى سوزاندن قربانى‌هامى‌ساختند. برخى عبرانى‌ها بعل را به صورت سنگ مخروطى شكل، مجسم مى‌كردند كهظاهراً اصل نرينه در تكوين موجودات عالم بوده و به عنوان شوهر زمين و بارور كننده آنتقديس مى‌شده است. به گزارش عهد عتيق، پرستندگان در معابد بعل در برابر تمثال اوزانو زده، آن را مى‌بوسيده‌اند. ر.ك: دائرة المعارف بزرگ اسلامى: مدخل «بعل».

نوشتن دیدگاه