لِمِثْلِ هذا فَلْيَعْمَلِ الْعامِلُونَ

ترجمه :                            
61. بايد براى مِثْلِ اين فوز عظيم پس البته عمل كنند عمل كنندگان[1] .
 
تفسير :
گفتند: «الدُنيا مَزرَعةُ الاْخِرَةِ»[2] ؛ دنيا كشت‌زار آخرت است».
 
و گفتند: «الدُنيا دارُ عَملٍ وَلا جَزاءٍ والاْخِرَةُ دارُ جَزاءٍ وَلا عَمَلٍ»[3] .
 بايد انسان فريب اين زخارف دنيا را نخورد كه گفتند:
«حَلاوةُ الدُنيا مَرارَةُ الاْخرةِ وَمَرارةُ الدُنيا حَلاوَةُ الاْخِرةِ»[4] .
 بايد جلوگيرى كرد از هواهاى نفسانى و خواهش‌هاى نفس كه (إِنَّ النَّفْسَ لاََمّارَةٌ بِالسُّوءِ)[5]  و صبر نمود بر زحمت تحصيل علم و ايمان و اعمال صالحه و ترك معاصى و صفات خبيثه كه (إِنَّما يُوَفَّى الصّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسابٍ)[6] .
و گفتند كه از براى صبر سه درجه است: صبر بر ترك معاصى، صبر بر زحمت عبادت، صبر بر بليّات و مصائب. صبر بر ترك معاصى نهصد درجه، صبر بر زحمت عبادت ششصد درجه، صبر بر بليات و مصائب سيصد درجه[7] .  
و اعمال در دنيا چند قسم است :
قسم اول، آنچه به نفع آخرت است چه از افعال قلبيه باشد، مثل ايمان و علم و نيت پاك و نحو اين‌ها و چه از افعال نفسيه باشد از اخلاق حميده و صفات حسنه و چه از افعال جوارحيه باشد. و اين‌ها هم كه به نفع آخرت است دو قسم است: يك ]قسم[ در تركش ضرر اخروى دارد ]كه[ آن واجبات است و يك قسم در تركش ضررى ندارد، مندوبات و مستحبات است.
قسم دوم، آنچه به ضرر آخرت است و اين‌ها دو قسم است: يك قسم ضررش قابل تدارك نيست، مثل كفر، ضلالت، بدعت، انكار ضرورى و امثال اين‌ها و يك قسم قابل تدارك است به مغفرت و عفو و شفاعت و بليّات دنيوى و اخروى و برزخى و آن معاصى است، مشروط به اينكه موجب زوال ايمان نشود.
قسم سوم، افعالى است كه نه نفع اخروى دارد و نه ضرر اخروى و آن مباحات و مكروهات است. اين‌ها هم دو قسم است: يك قسم فوايد دنيوى دارد، مانعى ندارد و يك قسم فايده دنيوى هم ندارد ]و[ لغو صرف است.

[1] .  ترجمه ديگر: براى چنين پاداشى بايد كوشندگان بكوشند.
[2] .  تفسير رازى: ج22، 203؛ عوالى اللالى: ج1، ص267 وبحارالأنوار: ج107، ص109.
[3] .  دنيا محل عمل است و نه پاداش و آخرت محل پاداش است و نه عمل. ر.ك: الخصال :باب2، ص75، ح62 و اوائل المقالات «مفيد»: ص196.
[4] .  شيرينى دنيا سختى آخرت را در پى دارد و سختى در دنيا شيرينى آخرت را در پى دارد.ر.ك: روضة الواعظين: ج2، ص441 و بحارالأنوار: ج70، ص119.
[5] .  به درستى كه قطعاً نفس به بدى امر مى‌كند. سوره يوسف: آيه 53.
[6] .  بى‌ترديد صابران، پاداش خود را بى‌حساب خواهند گرفت. سوره زمر: آيه 10.
[7] .  ر.ك: كافى: ج2، ص91، ح12؛ وسائل الشيعة: ج15، ص238، ح6 و بحارالأنوار: ج79،ص139، ح23.

نوشتن دیدگاه