(أَ فَما نَحْنُ بِمَيِّتِينَ)
 (إِلّا مَوْتَتَنَا الاُْولى وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ)

ترجمه[1]  :
 
تفسير :
]تفسير مختلف از آيه شريفه[
اين دو آيه را دو نحوه تفسير كرده‌اند: يكى كلام اهل بهشت است به يكديگر كه آيا پس ما نمى‌ميريم در بهشت مگر همان مردن ما در دنيا كه مردن اولى بود و اين استفهام از روى يقين است، يعنى يقيناً ديگر مردن نداريم و ما به لطف الهى معذب نمى‌شويم و ما نيستيم به معذبين و بر طبق اين تفسير حديثى از حضرت باقر 7 است مسنداً كه مى‌فرمايد :
«إذا دَخَلَ أهلُ الْجنّةِ الْجنّةَ وأهلُ النارِ النارَ جِيءَ بِالْمَوتِ فَيُذْبَحُ كَالْكَبْشِ، ثُمَّ يقالُ لَهُمْ: خلودٌ فلا موتَ أبداً، فيقولُ أهلُ الجنّةِ: أَفَما نَحْنُ بِمَيِّتينِ إلّا مَوْتَتَنا الاُْولى وَما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينْ»[2] .
   و قريب به همين حديث، حديث ديگرى است از آن حضرت كه پس از ذبح موت مثل كبش مى‌فرمايد: «ثُمَّ يُناديِ مُنادٍ: لا موتَ ]أبداً[ أَيقِنُوا بِالْخُلُودِ. قال : فَيَفْرَحُ أهلُ الْجنّةِ فَرَحاً»[3] .
 بعد ذكر آيتين را مى‌فرمايد: «وَ يَشْهَقُ أَهلُ النارِ شَهقَةً[4] ... الى قوله: و هُو قولُ اللهِ: (وَ أَنْذِرْهُمْ يَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِىَ الاَْمْرُ)»[5] . [6]
نحوه دوم ]تفسير اين است كه[ كلام اين مومن است با قرين خود كه در سواء جحيم است كه تو مى‌گفتى كه همين مردن اوّلى است و فانى و زايل مى‌شويم و ديگر بعث و نشورى نيست. (أَ فَما نَحْنُ بِمَيِّتِينَ * إِلّا مَوْتَتَنَا الاُْولى وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ) نه عذابى هست نه سوال و جوابى و اين استفهام تقريرى است كه حال ببين عذاب را (ذُقْ إِنَّکَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْكَرِيمُ)[7]  لكن تفسير اول اقرب به نظر مى‌آيد هم از جهت دو حديث مذكور كه حضرت باقر 7 تفسير فرموده و هم از جهت ظاهر آيه شريفه و هم از جهت آيات بعد كه شاهد بر اين معناست كه مى‌فرمايد :
 
[1] .  و از روى شوق مى‌گويند: آيا ديگر روى مرگ نمى‌بينيم ƒ 58 جز همان مرگ نخستين خود؟و ما هرگز عذاب نخواهيم شد؟! ƒ 59
[2] .  هنگامى كه اهل بهشت وارد بهشت و اهل جهنم وارد جهنم شدند، مرگ آورده و مانندگوسفند ذبح مى‌شود. سپس به آن‌ها ]اهل جهنم و بهشت[ گفته مى‌شود: جاودانگى و تا ابد،مرگى نيست، سپس اهل بهشت مى‌گويند: آيا ما ديگر نمى‌ميريم به جز مرگ اوّلمان و ماعذاب نمى‌شويم؟ ر.ك: تفسير قمى: ج2، ص196 و تفسير البرهان: ج6، ص417، ح2.
[3] .  سپس منادى ندا مى‌دهد: ديگر مرگى نيست به جاودانگى يقين نماييد، سپس آن حضرتگفت: پس خوشحال مى‌شوند اهل بهشت خوشحال شدنى.
[4] .  ناله‌اى كردند اهل آتش ناله كردنى.
[5] .  و آنان را از روز حسرت بيم ده، آنگاه كه داورى انجام گيرد. سوره مريم: آيه 39.
[6] .  ر.ك: كتاب الزهد «حسين بن سعيد كوفى»: ص101؛ الفصول المهمة «حر عاملى»: ج1،ص373 و بحارالأنوار: ج8، ص345، ح2.
[7] .  بچش كه تو همان ارجمند بزرگوارى. سوره دخان: آيه 49.

نوشتن دیدگاه