وَلا تُصَعِّرْ خَدَّکَ لِلنّاسِ وَلا تَمْشِ فِى الاَْرْضِ مَرَحاً إِنَّ اللهَ لا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ)
 
 ترجمه :
18. صورت بر مگردان و سر زير نينداز و اعراض و بى‌اعتنايى نكن از ناس و مَشْى مكن روى زمين از روى تكبر و نَخْوَت، محققاً خداوند دوست نمى‌دارد هر متكبّر افتخار كننده را[1] .
 
تفسير :
]سفارش لقمان به تواضع[
(وَلا تُصَعِّرْ خَدَّکَ لِلنّاسِ) رو برنگردان از مردم واعراض نكن وسر فرو نبر از روى تكبّر ونَخْوَت[2] ، با صورت باز وزبان خوش وحال تواضع با آن‌ها معاشرت كن.
(وَلا تَمْشِ فِى الاَْرْضِ مَرَحاً) با فيس ونخوت، بزرگ منشى نكن وبعيد نيست كه مراد از مشى، مجرد راه رفتن نباشد، بلكه مراد رفتار وكردار ومعاشرت با بندگان خدا باشد ]كه بايد[ از روى تكبر نباشد، بلكه با كمال ملايمت ورفاقت ودوستى باشد.
(إِنَّ اللهَ لا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ) از صفات بسيار خبيثه تكبّر وافتخار است (أَ لَيْسَ فِى جَهَنَّمَ مَثْوىً لِلْمُتَكَبِّرِينَ)[3] . ودر خبر از حضرت رسول است فرمود :
«لا يَدْخُلِ الجَنّةَ مَنْ كانَ فِي قَلْبِهِ حَبَّةُ خَرْدَلٍ مِنْ كِبْرٍ»[4] .

[1] .  ترجمه ديگر: واز مردم به نخوت رخ برمتاب، ودر زمين خرامان راه مرو كه خداخودپسندِ لافزن را دوست نمى‌دارد.
[2] .  نَخْوت : خودستايى ، تكبّر كردن.
[3] .  آيا جاى سركشان در جهنم نيست؟ سوره زمر: آيه 60.
[4] .  هر كس به اندازه دانه خردلى در دلش تكبر باشد، وارد بهشت نمى‌شود. كافى: ج2،ص310، ح7؛ عوالى اللالى: ج1، ص34، ح13؛ وسائل الشيعة: ج16، ص5، ح1؛بحارالأنوار: ج70، ص199 وجامع السعادات: ج1، ص302.

نوشتن دیدگاه