هند دختر عتبه بن ربيعه بن عبد شمس را مادر معاويه خوانده اند. از روسپيان و فاحشه هاي معروف مكه بود و به بردگان سياه علاقه بسيار داشت؛ ولي هنگامي كه فرزندي سياه به دنيا مي‌آورد، از ترس رسوايي مي‌كشت. همچنين وي از مطربه هاي عرب بود و هشتصد رقاصه تربيت كرده بود كه با جام شراب اطراف كعبه، در حال رقص طواف مي كردند. هند آنقدر در فحشا و زنا شهرت داشت كه برخي از شعراي آن روز، مثل حسان بن ثابت شاعر مشهور صدر اسلام، درباره فساد و فحشاي وي اشعاري سروده اند و حتي در روز فتح مكه، وقتي كه هند براي بيعت به نزد پيامبر اكرم صلي الله عليه واله آمد، به ايشان عرض كرد كه ما بر چه چيز با تو بيعت كنيم؟ حضرت فرمودند: بر اينكه زنا نكنيد!
هند دختر عتبة بن ربيعه، همسر ابوسفيان و مادر معاويه، از زنان مشهور عصر خويش و از سرسخت‌ترين دشمنان اسلام بود. نخست همسر خوص بن مغيره بود و پس از وي به ازدواج ابوسفيان درآمد. پس از ظهور اسلام در مكه، همواره از مخالفان پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله بود و مردم را عليه آن حضرت مي‌شوراند.
در جنگ بدر، پدرش عتبه و برادرش شيبه و پسرش حنظله به دست دلاوران بني‌هاشم همچون علي بن ابيطالب و حمزه سيدالشهدا به قتل رسيدند. از اين رو كينه وي به اسلام افزون گشت و سوگند ياد كرد تا انتقام خود را از محمد صلي الله عليه و آله نگرفته، هيچگاه خود را زينت نكند و به نزد همسر خود نرود. در جنگ تاريخي احد هند به همراه گروهي از زنان مشرك مكي در آن جنگ شركت جست و با خواندن آواز، مبارزان مشرك مكه را به جنگ واداشت.
هند با وحشي غلام جبير بن مطعم پيمان بست كه اگر محمد يا علي يا حمزه را بكشد، وي را از خويش راضي سازد!! وقتي حمزه توسط وحشي به قتل رسيد، هند بدن حضرت حمزه را مثله كرد و جگر او را بيرون كشيد و با دندان آن را فشرد. از آن زمان، به (هند جگرخوار) شهره شد.
هند در سال هشتم هجرت به هنگام فتح مكه، اظهار اسلام كرد و با پيامبر بر عدم اعمال منافي عفت و زنا پيمان بست.
مورخان نوشته‌اند هند در جنگ يرموك كه در عصر خلفا در منطقه شام درگرفت به همراه شوهرش ابوسفيان شركت كرد و جنگ‌جويان را به رسم جاهليت به مبارزه فراخواند. سرانجام در سال چهاردهم هجرت در زمان خلافت عمر درگذشت.
*****
منابع :
الاصابه ج 4 ص 425، الاستيعاب ج 4 ص 424، اسدالغابه ج 7 ص 293، ديوان حسان بن ثابت ص230-231، سيرة الحلبية ج3ص94، شرح ابن ابي الحديد ج3ص342، كامل ابن اثير ذيل حوادث سال سوم، تذكرة الخواص ص203 چ نجف1964، انساب الاشراف ج1ص360
