دلم امشب به مجلس روضه خسته و بی قرار می آید
یك كبوتر شده و از سمتِ حرمی پر غبار می آید

گرد غربت نشسته بر روی پر و بال كبوترانۀ دل
می چكد لاله لاله اشكِ درد امشب از خلوت شبانۀ دل

با من ای دل بگو كجا رفتی كه پر از ماتم و شراره شدی
تو چه دیدی در آن دیار غریب كه شكستی و پاره پاره شدی

گفت رفتم به سرزمینی كه عطر اندوه و بغض و ماتم داشت
خاك آن جا همیشه دلگیر و آسمانش همیشه شبنم داشت

به خدا رنگ خاك می گیرد پر و بال كبوتران بقیع
روزها هم همیشه در آن جا آفتاب است سایه بان بقیع

نه حرم، نه رواق، نه گنبد نه ضریح و نه صحن و گلدسته
هست آن جا مزار خاكیّ چار مرد غریب و دل خسته 

در نواحی نوحه و ناله شعلۀ بی كرانه ای دارد
نه فقط قبر چار مرد غریب بانوی بی نشانه ای دارد

این زمین دل شكسته از آه ِغربت و ناله های مادر بود
هم دم اشك های مادرمان یك بغل لاله های پرپر بود
 
و در این باغ آتش سرخی در دل سبز یاسمن گل كرد
شعلۀ زهرِ كینه ها بین جگر پارۀ حسن گل كرد

چند روزی گذشت و خاك بقیع عطر غم ناك اشك و ناله گرفت
و به دست همان كمان داران بدن یاس رنگ لاله گرفت

این زمین یك زمین ساده كه نیست این زمین خاك غربت آباد است
این زمین دل شكسته داغِ گریه های امام سجاد است

این زمین از تبار اشك و آه به خدا هر سپیده زائر داشت
آسمانی پر از ستاره از روضه های امام باقر داشت

خاك های غریب این صحرا روزگاری تب شقایق داشت
تا سحر در كبود چشمانش اشك سرخ امام صادق داشت

این زمین یك زمین ساده كه نیست باغی از داغ لاله و یاس است
در تبِ ناله های محزونِ مادر بی قرار عباس است

در حوالی این دیار غریب از غم یار آشنا می خواند
در مدینه كنار خاكِ بقیع روضۀ سرخ كربلا می خواند
 
شاعر : یوسف رحیمی

ارسالی توسط آقای سید سجاد موسوی

نوشتن دیدگاه